Alvast een spoiler: geen medaille. Of toch wel?
Wel een verhaal. Dat verhaal begint natuurlijk met een wekker die om 4.15 uur ging, de rit naar de start in de duisternis, en tegen een steeds lichter wordende hemel mijn spullen klaarzetten. Praatje maken met de andere mensen in de wisselzone, onder wie veel andere debutanten. Hanneloor naast mij, die hier vorig jaar de eigenwijze halve heeft gedaan (1,9 km zwemmen, 120 km fietsen, 21,1 km lopen) en nu voor het eerst voor de hele afstand gaat. Joost, de mede-RTC’er die net als ik voor het eerst een hele triathlon doet (maar met een veel ambitieuzere doelstelling). En de andere RTC’er Vincent, die nog in zijn baggy shorts staat terwijl ik mijn wetsuit al aan heb.
Dit is het dan. We hebben ons voorbereid, we zijn komen opdagen. Vandaag wordt de kers op de taart.
In de schaduw van de bergen
In januari was RTC op trailweekend geweest in Houffalize: dat smaakte blijkbaar naar meer. Vrijwel direct erna begon Brenda zieltjes te werven voor een evenement waar ze in 2016 al een keer aan had deelgenomen: het trailfestival in de Chartreuse. Je kon er geen combiticket kopen voor meerdere afstanden (zoals in Houffalize), maar omdat de wedstrijden bij het festival verdeeld waren over drie dagen, kon je er wel je eigen weekendchallenge van maken. En aangezien de Chartreuse, een bergmassief in het zuiden van Frankrijk, niet bepaald om de hoek ligt, is het zonde om slechts voor één afstand al die uren in de auto te zitten. Brenda, Marjolein, Shing, Steven en ik schreven ons dus in voor de verticale kilometer op vrijdag (3,7 km lopen, 1.000 meter hoogteverschil), de Festi’Trail op zaterdag (15 km lopen, 700 meter hoogteverschil) en de Sky Trail op zondag (27 km lopen, 2.300 meter hoogteverschil). Behalve Brenda hadden we allemaal geen idee waar we aan begonnen.
Fishermen’s Trail #2: Porto Covo – Vila Nova de Milfontes
Schreef ik gisteren al over de mooie uitzichten? Volgens mij niet. In Sines was er ook niet veel om over naar huis te schrijven, maar vanaf het moment dat ik na São Torpes de kliffen op stiefelde, werd ik beloond met prachtige vergezichten naar het zuiden. Spectaculaire kliffen boven de zee. De komende wandeldagen strekten zich voor mij uit. Niet te veel achterom kijken, want het enorme industrieterrein waar ik begonnen ben heeft even tijd nodig om uit zicht te verdwijnen.
Fishermen’s Trail, #1: Sines – Porto Covo
Het moet stil zijn in het hostel, tot 8 of 9 uur geloof ik. Maar in mijn slaapzaal is het geenszins stil. Daar ben ik mede debet aan. Mijn wekker begint te tingelen om kwart over 6, en waar ik ook tast met mijn hand – ik kan mijn telefoon niet vinden. Bam. Telefoon op de grond achter het bed. Maar hij is wel stil. Ondertussen bidt de Algerijnse natuurkundige uit het bed naast mij onverstoorbaar door. In de keuken werkt iemand op haar laptop. Een vrouw klaagt in luid Portugees over pratende mensen en iemand antwoordt fluisterend. Voor zover ik hoor, zijn zij de enigen die praten.
De bus vertrekt stipt om half acht. Tweeëneenhalf uur naar Sines, eerst de stad Lissabon door en over de snelweg, en op een gegeven moment over kleinere wegen. De dag begon mistig, maar de mist trekt op en het lijkt weer een stralend mooie dag te worden. De landschappen die aan mij voorbijtrekken beloven wat voor de komende twee weken.
Het Grote Rivierenpad: van Maassluis naar Hoogvliet
In het voorjaar van 2022 raakte ik verslingerd aan de Tough Girl Podcast. Ik luisterde naar het verhaal van Nicola Hardy, die het Britse openbaar vervoer gebruikte om bij alle Wainwrights in het Lake District te komen (en die vervolgens uiteraard te beklimmen). Ik bedacht dat ik prima hetzelfde kon doen met de Nederlandse Lange-Afstand-Wandelpaden, dus ik stapte in de bus naar het startpunt van eerste etappe van het Grote Rivierenpad, van Hoek van Holland naar Maasland. Eerlijk gezegd viel het nogal tegen. Het begin, van Hoek van Holland tot voorbij het Staelduinse Bos, was nog wel leuk, maar het stuk langs de Nieuwe Waterweg – kilometers lang met water rechts en windmolens links – was eindeloos. Ik ging trainen voor Ironlakes, de marathon van Málaga, Engadin, en het wandelplan raakte in de vergetelheid.
Raceverslag: ÖTILLÖ World Series Engadin 2023
Silvaplana, Zwitserland.
450 deelnemers.
15 wedstrijdcategorieën.
36 nationaliteiten.
In mijn categorie (World Series, solo dames) zijn maar 7 vrouwen. Ze representeren in totaal 6 landen – alleen Zwitserland is dubbel; voor hun is het dan ook een thuiswedstrijd. De vrouwen met een rood (World Series) met geel (solo dames) hesje bekijk ik met extra belangstelling. Eén kijkt terug.
“Are you here for the first time?” Dat beaam ik.
Zo, jij durft!
De vrouw vertelt dat ze een paar jaar geleden al ingeschreven stond, maar kort voor de start bang werd en omboekte naar een kortere afstand. Bemoedigende woorden.
Raceverslag: Houttrail Delft 2023
Ik kijk naar mijn horloge. Het zwarte lijntje dat mijn pad aangeeft, loopt dat nog over het groene lijntje, dat aangeeft waar ik heen moet? Ja toch? Of niet? Ik draai me om en zie een man op mij afkomen met een volle baard en een blauw T-shirt. De man die al tijden achter mij loopt en die ik tijdens kilometer 2 een plons hoorde maken in een van de slootjes die we moesten oversteken. Ik schud mijn hoofd en gebaar naar rechts: dáár ergens ligt het pad dat we moeten hebben. Voel ik me schuldig dat ik een medeloper de verkeerde kant op heb geleid of ben ik opgelucht dat ik niet de enige ben die niet fatsoenlijk kan navigeren?
Raceverslag: Maratón Málaga 2022
Soms kom je toevallig iemand tegen die jouw passie deelt. Dat gebeurde mij afgelopen zomer tijdens een wandelgroepsreis in Noorwegen. Al voordat we door de douane waren (maar oké, dat duurt ook wel even tegenwoordig) hadden Justine en ik niet alleen de inhoud van onze rugzakken met elkaar vergeleken (hoe lichter hoe beter, we moesten alles zelf meedragen), maar ook onze PR’s op de marathon, onze trainingsschema’s, onze hardloopplannen en onze laatste trainingen. Onze reisgenoten zullen ons af en toe met enig onbegrip bekeken hebben, terwijl we door de stromende regen banjerden en het steeds maar weer over hetzelfde hadden, of schuilend in een berghut zaten te nerden op Strava.
Raceverslag: de halve marathon van Amsterdam 2022
“De halve marathon van Amsterdam? Die is niet zo leuk”, hoorde ik vaak om me heen. Bij de marathonafstand kon ik me daar iets bij voorstellen – dat hele eind langs de Amstel naar het zuiden en weer terug zou mij ook niet echt kunnen bekoren. Maar de halve? Amsterdam is toch een prima stad, groot genoeg om een rondje doorheen te lopen?
Ik heb het gedaan. Ik doe het nooit meer.
Raceverslag: Ironlakes 2022 (halve triathlon)
Wedstrijddag. Het eerste wat ik doe, is naar mijn mobiel grijpen en de weerapp checken. Helaas: de voorspelling ziet er nu nog erger uit dan gisteren. Waren er gisteren nog een paar droge momenten te zien, nu staat de hele dag vol regenwolkjes. Het is niet anders.
Kip zonder kop
Als ik één woord moet gebruiken om de uren voor de wedstrijd te omschrijven, dan is dat: chaos. Even rustig zitten voor mijn koffie en havermout lukt niet: ik móét ondertussen mijn flessen sportdrank klaarmaken, de wedstrijdkleding verdelen over plastic tassen (voor ieder onderdeel een) en de tattoo met mijn startnummer opplakken.