Hometown Wanderer

Donald Trump for president

Mount Rushmore: George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Foto: SimonAlpha / Pixabay

Vandaag mogen we ons verheugen over het begin van nog eens vier jaar Donald Trump. Het afgelopen weekend wijdde zo’n beetje iedere politieke podcast er een aflevering aan. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Wat kunnen we de komende weken, maanden, jaren verwachten? Gaat Trump echt Groenland inlijven? (En Panama? Canada?) Wat gaan de gevolgen zijn van de importheffingen? En zorgt hij echt binnen 24 uur voor een bestand tussen Rusland en Oekraïne?
Een wat originelere insteek had de politiek-historische podcast Betrouwbare Bronnen. Die dook in het leven van Trumps lievelingsvoorganger, Andrew Jackson (1829-1837). En voor ik het wist, zat ik in een Wikipedia-konijnenhol over de historische waardering van alle Amerikaanse presidenten.

Raceverslag: Poort naar het Heuvelland 2025

Het leek een goed idee: tijdens het eerste weekend van 2025 een goede hardloopstart maken door me in te schrijven voor de 24 km van van de Poort naar het Heuvelland, een trailrun in Zuid-Limburg – inderdaad, net ten noorden van het Heuvelland. Mijn oom Bart doet hem ieder jaar en probeert de andere hardlopers van de familie al jaren te overtuigen dat ze mee moeten doen. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, is dat het in januari nog best wel eens slecht weer kan zijn. En 5 januari 2025 levert in dat opzicht: regen, regen, en – wait for it – REGEN! Tel daar nog windkracht 5 en een koude nacht bij op, en je hebt een idee van hoeveel zin wij hadden in deze wedstrijd toen we aan de ontbijttafel zaten.

Mount Rinjani, de helse vulkaan

Mount Rinjani. Als je nog op zoek bent naar een mooie berg om te beklimmen, doe deze niet! Er zijn veel leukere bergen op de wereld. Maar mocht je er toch aan willen beginnen (bijvoorbeeld omdat de uitzichten toch echt heel mooi zijn of omdat je een paar dagen aan de luidruchtige en langdurige gebedsoproepen van de moskeeën van Lombok – ANDERHALF UUR voor het ochtendgebed! – wilt ontsnappen): dan is dit wat je kunt verwachten.

Raceverslag: Gelreman 2024 (hele afstand)

Alvast een spoiler: geen medaille. Of toch wel?
Wel een verhaal. Dat verhaal begint natuurlijk met een wekker die om 4.15 uur ging, de rit naar de start in de duisternis, en tegen een steeds lichter wordende hemel mijn spullen klaarzetten. Praatje maken met de andere mensen in de wisselzone, onder wie veel andere debutanten. Hanneloor naast mij, die hier vorig jaar de eigenwijze halve heeft gedaan (1,9 km zwemmen, 120 km fietsen, 21,1 km lopen) en nu voor het eerst voor de hele afstand gaat. Joost, de mede-RTC’er die net als ik voor het eerst een hele triathlon doet (maar met een veel ambitieuzere doelstelling). En de andere RTC’er Vincent, die nog in zijn baggy shorts staat terwijl ik mijn wetsuit al aan heb.
Dit is het dan. We hebben ons voorbereid, we zijn komen opdagen. Vandaag wordt de kers op de taart.

In de schaduw van de bergen

In januari was RTC op trailweekend geweest in Houffalize: dat smaakte blijkbaar naar meer. Vrijwel direct erna begon Brenda zieltjes te werven voor een evenement waar ze in 2016 al een keer aan had deelgenomen: het trailfestival in de Chartreuse. Je kon er geen combiticket kopen voor meerdere afstanden (zoals in Houffalize), maar omdat de wedstrijden bij het festival verdeeld waren over drie dagen, kon je er wel je eigen weekendchallenge van maken. En aangezien de Chartreuse, een bergmassief in het zuiden van Frankrijk, niet bepaald om de hoek ligt, is het zonde om slechts voor één afstand al die uren in de auto te zitten. Brenda, Marjolein, Shing, Steven en ik schreven ons dus in voor de verticale kilometer op vrijdag (3,7 km lopen, 1.000 meter hoogteverschil), de Festi’Trail op zaterdag (15 km lopen, 700 meter hoogteverschil) en de Sky Trail op zondag (27 km lopen, 2.300 meter hoogteverschil). Behalve Brenda hadden we allemaal geen idee waar we aan begonnen.

City-Pier-City 2024 – De weg naar boven

Het startvak. Het startnummer dat ik heb overgenomen geeft toegang tot startvak 1. Eigenlijk was ik van plan in startvak 3 te starten – mijn voornemen is om 2:10 te lopen (6 minuten per kilometer plus 4 minuten wandelpauze onderweg). Maar eenmaal op het Malieveld krijgt mijn ongeduld toch de overhand en ik besluit mijn startnummer ten volle uit te buiten. Wel achterin het vak natuurlijk. Frans komt nog even hoi zeggen – hij is van plan een PR te lopen (spoiler: dat lukt). Naast me staat een vrouw die enthousiast op mijn en haar startnummers wijst. Dezelfde naam: Sophie. Ik zeg maar niet dat dat niet mijn echte naam is.

Kilometer 1. Start je niet altijd te snel? Hoewel ik me probeer in te houden, loop ik zeker geen 6 minuten per km. Alsnog stuiven alle mensen die per ongeluk nog achter mij stonden mij voorbij. Startvak 1 is nou eenmaal een goed startvak. Ik zie Maarten Bach in het publiek staan en zwaai, me afvragend hoeveel bekenden ik nog ga tegenkomen vandaag.

Fishermen’s Trail #2: Porto Covo – Vila Nova de Milfontes

Schreef ik gisteren al over de mooie uitzichten? Volgens mij niet. In Sines was er ook niet veel om over naar huis te schrijven, maar vanaf het moment dat ik na São Torpes de kliffen op stiefelde, werd ik beloond met prachtige vergezichten naar het zuiden. Spectaculaire kliffen boven de zee. De komende wandeldagen strekten zich voor mij uit. Niet te veel achterom kijken, want het enorme industrieterrein waar ik begonnen ben heeft even tijd nodig om uit zicht te verdwijnen.

Fishermen’s Trail, #1: Sines – Porto Covo

Het moet stil zijn in het hostel, tot 8 of 9 uur geloof ik. Maar in mijn slaapzaal is het geenszins stil. Daar ben ik mede debet aan. Mijn wekker begint te tingelen om kwart over 6, en waar ik ook tast met mijn hand – ik kan mijn telefoon niet vinden. Bam. Telefoon op de grond achter het bed. Maar hij is wel stil. Ondertussen bidt de Algerijnse natuurkundige uit het bed naast mij onverstoorbaar door. In de keuken werkt iemand op haar laptop. Een vrouw klaagt in luid Portugees over pratende mensen en iemand antwoordt fluisterend. Voor zover ik hoor, zijn zij de enigen die praten.

De bus vertrekt stipt om half acht. Tweeëneenhalf uur naar Sines, eerst de stad Lissabon door en over de snelweg, en op een gegeven moment over kleinere wegen. De dag begon mistig, maar de mist trekt op en het lijkt weer een stralend mooie dag te worden. De landschappen die aan mij voorbijtrekken beloven wat voor de komende twee weken.

Het Grote Rivierenpad: van Maassluis naar Hoogvliet

In het voorjaar van 2022 raakte ik verslingerd aan de Tough Girl Podcast. Ik luisterde naar het verhaal van Nicola Hardy, die het Britse openbaar vervoer gebruikte om bij alle Wainwrights in het Lake District te komen (en die vervolgens uiteraard te beklimmen). Ik bedacht dat ik prima hetzelfde kon doen met de Nederlandse Lange-Afstand-Wandelpaden, dus ik stapte in de bus naar het startpunt van eerste etappe van het Grote Rivierenpad, van Hoek van Holland naar Maasland. Eerlijk gezegd viel het nogal tegen. Het begin, van Hoek van Holland tot voorbij het Staelduinse Bos, was nog wel leuk, maar het stuk langs de Nieuwe Waterweg – kilometers lang met water rechts en windmolens links – was eindeloos. Ik ging trainen voor Ironlakes, de marathon van Málaga, Engadin, en het wandelplan raakte in de vergetelheid.

Raceverslag: ÖTILLÖ World Series Engadin 2023

Silvaplana, Zwitserland.
450 deelnemers.
15 wedstrijdcategorieën.
36 nationaliteiten.
In mijn categorie (World Series, solo dames) zijn maar 7 vrouwen. Ze representeren in totaal 6 landen – alleen Zwitserland is dubbel; voor hun is het dan ook een thuiswedstrijd. De vrouwen met een rood (World Series) met geel (solo dames) hesje bekijk ik met extra belangstelling. Eén kijkt terug.

“Are you here for the first time?” Dat beaam ik.
Zo, jij durft!
De vrouw vertelt dat ze een paar jaar geleden al ingeschreven stond, maar kort voor de start bang werd en omboekte naar een kortere afstand. Bemoedigende woorden.