Niet de race, maar de reis

De donkere, koude wintermaanden komen er weer aan en ik ben net jarig geweest. Dat betekent dat er weer een hoop boeken zijn die gelezen moeten worden. Een van de verjaardagscadeautjes waarvan ik niet kon wachten om erin te beginnen, was het boek Niet de race maar de reis van Jolanda Linschooten, een Nederlandse ultraloopster. Zij beschrijft in haar boek een hardlooptocht van Land’s End naar John O’Groats, dwars door Engeland, Wales en Schotland. Een tocht van bijna 2.000 km, waar ze 48 dagen over deed.

The Grand Slam

Dit gaat niet over tennis. Dit gaat over verzengende hitte en extreme kou. Over duizenden en duizenden meters te voet afleggen onder omstandigheden die vaak verre van ideaal zijn. Het gaat over grenzen verleggen en er soms zelfs een beetje (ver) overheen gaan. En uiteindelijk over iets dat slechts een zeer select deel van de aardbewoners daadwerkelijk voor elkaar heeft gekregen.

Laat ons veilig buiten spelen!

Twee jaar geleden liep ik een rondje hard door een park in de buurt van mijn huis. Het was rond een uur of 7 ’s avonds en het was al donker.  Opeens voelde ik een hand op mijn billen, een kneepje. Verbijsterd draaide ik mij om. Twee jongens van hooguit een jaar of 20 fietsten voorbij, erg ingenomen met zichzelf. Ik was te verbouwereerd om iets uit te brengen.
Terug thuis zette ik het voorval verontwaardigd op Facebook. De reacties – die alleen van mannen kwamen overigens – waren minstens zo verontwaardigd. “Ik neem aan dat die gast nu niet meer kan lopen” was nog wel een van de mildste. Een facebookvriend die het lef zou hebben gehad om te reageren in de strekking van “Wie gaat er dan ook door het donker hardlopen”, zou ik keihard van repliek hebben gediend. En daarna hebben ontvriend waarschijnlijk.

Nare blaren

Met alle gebeurtenissen afgelopen zomer – een berg beklimmen, scoutingkamp, een reis begeleiden – en daarbij een blessure, is een beetje de klad gekomen in het hardlopen. Af en toe een rondje van 5k, waarbij na 4,5 km de kramp in mijn kuit schoot – meer zat er niet in. Op de Kilimanjaro liep ik op mysterieuze wijze de pijn uit mijn rechterkuit, en sinds ik thuis ben, ben ik voorzichtig aan weer aan het opbouwen, zorgvuldig rekkend en strekkend voor en na de training.