Lieve Lieke

Ik herinner me nog goed dat jij in ons gezin kwam. Terwijl ik een van mijn laatste schoolexamens maakte – een betoog voor Nederlands – in de vijfde klas van het vwo, reden mijn ouders naar het Drentse plaatsje Tweede Exloërmond om je op te halen. Een pup van acht weken was je, en ze hadden je net gedoucht voordat ze je aan je nieuwe baasje meegaven. Rillend zat je bij mijn moeder op schoot, maar op het zachte dekentje in de warme auto viel je snel in slaap.

In ons gezin ben je gebleven, 13,5 jaar lang. 13,5 jaar aan herinneringen, om te koesteren nu je er niet meer bent.

Published
Categorised as Random

Het zit in de familie

Als kind, puber en jongvolwassene dacht ik altijd dat ik een hekel had aan sport. De gymlessen op school vond ik verschrikkelijk, want ik was – en ik ben nog steeds – uitgesproken slecht in balsporten. En laat het nu net zo zijn dat 95% van de gymlessen werd besteed aan hockey, basketbal, voetbal, volleybal of softbal. Een zesje voor de inspanning, meer zat er niet in.

Buiten school deed ik wel aan zwemmen, maar dat was meer omdat het moest. Niet dat mijn ouders mij dwongen – wel om naar de trainingen te gaan waar zij contributie voor betaalden trouwens – ik wist zelf ook best dat het goed was om te sporten. Maar ik lag drie keer per week met tegenzin in het water.

Sport was gewoon niet mijn ding. Mijn passies lagen ergens anders.

Published
Categorised as Sport

L’Ascension – uit liefde naar de top van de wereld

Heeft iemand wel eens tegen jou gezegd: “Voor jou beklim ik de Mount Everest”? En dat daarna ook gedaan?

Nee. Tegen mij ook niet.

In de film L’Ascension van Ludovic Bernard is dat wel wat hoofdpersoon Samy aan zijn jeugdliefde Nadia belooft. Met een veel te grote rugzak vertrekt hij naar Nepal om deze belofte waar te maken.

Een misstap is zo gemaakt

Het ene moment ben je lekker aan het lopen en lijkt het alsof je je nooit beter gevoeld hebt. Het volgende moment zit je op de grond en voelt je rechterenkel aan alsof je er nooit meer op kunt lopen. En dat allemaal door een stoeprandje dat in het donker niet goed te zien was.

Shit. Schreef ik dinsdag nog over al mijn goede voornemens en ambities – de dag daarna drukt de realiteit mij al met de neus op de feiten. Enkel verstuikt.

Naar het clubhuis van de atletiekvereniging terughobbelen ging nog wel. Op advies van een groepsgenoot heb ik zelfs een stukje gedribbeld. Pootje omhoog, ijs erop, en wachten op de rest van de groep.

De ellende begon toen ik thuis was.

5 voornemens voor een goedlopend 2018

“Stoppen met roken.”
“Minder vaak op mijn telefoon zitten.”
“Gezonder leven.”

Grote kans dat de mensen die het bovenstaande hebben aangekondigd, deze voornemens nu, op dag 2 van 2018, al hebben laten varen. Dat is ook niet zo gek. Het zijn (voor veel mensen) nogal rigoureuze gedragsveranderingen. Hoe ga je die voor elkaar krijgen, als je de doelen niet eens Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdsgebonden formuleert?

Aan die voornemens doe ik niet mee. Wel vind ik het leuk om vooruit te kijken naar 2018 en te dromen over de dingen die dit jaar zouden kunnen gebeuren. En waarom zou ik die dromen niet een handje helpen?