Sanne

Hakuna matata

Om half negen schrik je wakker. Het is niet helemaal duidelijk waar je bent, maar één ding is zeker: om negen uur word je in de tentamenzaal verwacht. Of op een belangrijke afspraak, dat kan ook. Je weet ook dat je op minimaal een uur reizen van je bestemming zit. Je gaat het dus never-nooit meer halen.

Of: je zit in de les. De examens staan voor de deur. Je weet dat je het hele jaar nog geen huiswerk hebt gemaakt. Je werkstukken heb je niet ingeleverd, je presentaties heb je niet voorbereid. Ieder moment kun je door de mand vallen, maar je weet niet meer waar je precies kunt vinden wat je ook alweer moest doen.

Grommen tegen de collectebus

Ding-dong! “Goedenavond mevrouw, heeft u misschien een bijdrage voor Jantje Beton?”

Een paar avonden collecteren met de scouts levert aardige psychologische inzichten op. Deze deel ik natuurlijk graag. Daarom hierbij een reis langs alle antwoorden die je als collectant kunt ontvangen – ruwweg gesorteerd van leukst naar stomst.

Maart roert zijn staart

Een vreemd gezegde is het eigenlijk – maart roert zijn staart. Als kind had ik er het beeld bij van een ondefinieerbaar harig wezen, dat met zijn staart ergens in zat te roeren. Ik wist wel dat het betekende dat het in maart nog flink winters weer kon zijn, maar op dat moment zag ik dat soort dingen concreet voor me. Dat “staart” en “roeren” ook andere dingen konden betekenen, was me onbekend.

Hoe cliché het ook is: maart roerde zijn staart de afgelopen dagen. Het resultaat: vanochtend werd ik wakker met een nogal winters uitzicht.

Back on track: de langzame lange duurloop

Het is inmiddels een maand geleden dat ik iets te nader kennis heb gemaakt met een ongelukkig geplaatst stoeprandje. Dat incidentje was voorlopig het einde van mijn vier hardlooptrainingen per week. Geen snelle vijf aan het begin van de week. Geen intervaltraining op woensdag. Geen uurtje lopen een of twee dagen later. Geen langzame lange duurloop in het weekend.

Ik heb het gemist.

7 redenen om niet op wereldreis te gaan

Als je het internet mag geloven, tel je tegenwoordig niet meer mee als je niet een wereldreis hebt gemaakt – hoe langer hoe beter. Na de middelbare school neem je een tussenjaar om jezelf te leren kennen. Nadat je bent afgestudeerd, ga je eerst op reis, want er is daarna nog tijd genoeg voor het “serieuze volwassen leven”. Alle reisblogs staan vol met redenen waarom je die reis toch echt niet moet uitstellen. Redenen om niet te gaan worden afgedaan als irrationele angsten of verkeerde prioriteiten. Toch heb ik zelf nooit gekozen voor een wereldreis – en met mij een groot aantal andere mensen. Zijn wij allemaal burgerlijke angsthazen met een veel te klein wereldbeeld? Dacht het niet!

Kamperen in de kou: do’s & don’ts

Ik wilde altijd nog eens uitvinden of ik in Nederland het hele jaar door kon kamperen. Met de scouts ben ik op weekends geweest in november en maart en dat ging – met uitzondering van de eerste keer – best. Maar zou mijn hangmat het ook trekken in januari?

Tijd om het te proberen.

Lieve Lieke

Ik herinner me nog goed dat jij in ons gezin kwam. Terwijl ik een van mijn laatste schoolexamens maakte – een betoog voor Nederlands – in de vijfde klas van het vwo, reden mijn ouders naar het Drentse plaatsje Tweede Exloërmond om je op te halen. Een pup van acht weken was je, en ze hadden je net gedoucht voordat ze je aan je nieuwe baasje meegaven. Rillend zat je bij mijn moeder op schoot, maar op het zachte dekentje in de warme auto viel je snel in slaap.

In ons gezin ben je gebleven, 13,5 jaar lang. 13,5 jaar aan herinneringen, om te koesteren nu je er niet meer bent.

Het zit in de familie

Als kind, puber en jongvolwassene dacht ik altijd dat ik een hekel had aan sport. De gymlessen op school vond ik verschrikkelijk, want ik was – en ik ben nog steeds – uitgesproken slecht in balsporten. En laat het nu net zo zijn dat 95% van de gymlessen werd besteed aan hockey, basketbal, voetbal, volleybal of softbal. Een zesje voor de inspanning, meer zat er niet in.

Buiten school deed ik wel aan zwemmen, maar dat was meer omdat het moest. Niet dat mijn ouders mij dwongen – wel om naar de trainingen te gaan waar zij contributie voor betaalden trouwens – ik wist zelf ook best dat het goed was om te sporten. Maar ik lag drie keer per week met tegenzin in het water.

Sport was gewoon niet mijn ding. Mijn passies lagen ergens anders.

L’Ascension – uit liefde naar de top van de wereld

Heeft iemand wel eens tegen jou gezegd: “Voor jou beklim ik de Mount Everest”? En dat daarna ook gedaan?

Nee. Tegen mij ook niet.

In de film L’Ascension van Ludovic Bernard is dat wel wat hoofdpersoon Samy aan zijn jeugdliefde Nadia belooft. Met een veel te grote rugzak vertrekt hij naar Nepal om deze belofte waar te maken.

Een misstap is zo gemaakt

Het ene moment ben je lekker aan het lopen en lijkt het alsof je je nooit beter gevoeld hebt. Het volgende moment zit je op de grond en voelt je rechterenkel aan alsof je er nooit meer op kunt lopen. En dat allemaal door een stoeprandje dat in het donker niet goed te zien was.

Shit. Schreef ik dinsdag nog over al mijn goede voornemens en ambities – de dag daarna drukt de realiteit mij al met de neus op de feiten. Enkel verstuikt.

Naar het clubhuis van de atletiekvereniging terughobbelen ging nog wel. Op advies van een groepsgenoot heb ik zelfs een stukje gedribbeld. Pootje omhoog, ijs erop, en wachten op de rest van de groep.

De ellende begon toen ik thuis was.