Een all-inclusive resort. Ik zou er nooit aan beginnen, zei ik altijd. Drie maaltijden per dag, alles wordt voor je geregeld, je hoeft het terrein niet af. Eten, relaxen, drinken, slapen, repeat. Saaaaai…
Totdat ik reisbegeleider werd.
Deze week word ik ‘ochtends wakker in een gemeubileerde tent op Sardinië. Nee, nog geen vijfsterrenhotelkamer – met name de sanitaire voorzieningen laten te wensen over – maar toch wel een verschil met het 1,5-persoonstentje dat ik een paar weken geleden in Noorwegen had. Als ik op tijd wakker ben en ook de discipline heb om voor 7 uur uit mijn bed te komen, dan kan ik de dag beginnen met een uurtje yoga. Dat leidt een van de campingmedewerkers iedere dag op het strand naast de camping. Heel laagdrempelig, zodat iedereen mee kan doen. Heel rustgevend, met het ruisen van de branding en het zingen van vogels op de achtergrond.
Om 8.00 uur staat het ontbijt klaar. Tenminste, dat wordt beloofd. We zijn in Italië, dus wat later kan ook, maar de camping wordt gerund door Nederlanders, dus heel veel later mag niet. Bovendien staat stipt om 8.20 uur de begeleiding klaar voor de eerste excursie – mountainbiken, wandelen, een culturele toer over het eiland – en dan moeten we dus klaar zijn met eten. Voor een relaxvakantie is het schema hier wel heel strak.
We moeten ook wel snel beginnen met de excursie ‘s ochtends, want vóór 13.00 uur moeten we terug zijn. Dan staat de lunch namelijk klaar. En o wee als je te laat bent… (Dan vind je de hond in de pot.)
Na de lunch kun je naar het strand. Dat is eigenlijk het enige dat je te voet kunt bereiken vanaf de camping, en voor een strand met iets van horeca-gelegenheid loop je al snel een halfuur. Mocht je iets anders willen, dan heb je de medewerking van het campingpersoneel nodig. Voor mij als reisbegeleider betekent dit dat ik veel tijd kwijt ben met het organiseren van alle optionele excursies, hopen dat de dingen die mijn reizigers willen nog niet zijn volgeboekt, en checken en dubbelchecken of de gewenste shuttlebus morgen echt wel gaat. Het campingpersoneel doet hun best, maar voor hen is het ook lastig samenwerken met (veelal) Italiaanse touroperators. Deze samenwerking, de regie uit handen geven aan een partij die niet altijd alles goed weet te regelen, zorgt voor veel onzekerheid en soms frustratie.
Maar als we dan op weg zijn, is het meestal leuk. Alleen tijdens de mountainbiketocht zit ik me te verbijten op de fiets. De begeleiders vinden dat mijn reizigers niet goed genoeg luisteren en gevaarlijke situaties veroorzaken. Ik vind dat de begeleiders hun verwachtingen niet goed genoeg communiceren. Bovendien grijpen ze niet direct in als ze iets mis zien gaan en uiten ze hun onvrede pas achteraf. Passief-agressief, ook nog. Misschien komt het door hun leeftijd, ouder dan 20 zullen ze niet zijn. Om als broekie van 20 een 35-jarige aan te spreken als er iets misgaat, kan moeilijk zijn. Maar het is wel onontbeerlijk.
En leeftijd zegt niet altijd iets. Een van de instructeurs van de workshop windsurfen was pas 14, klein en mager. Je zou verwachten dat hij alleen maar de hoofdinstructeur zou assisteren. Maar nee. Hij houdt zijn eigen verhaal, vult zijn collega aan waar nodig, en weet in de loop van de workshop iedereen op het board te krijgen. Zelfs degenen die absoluut geen vertrouwen in hun eigen kunnen hebben. Chapeau.
Je kunt natuurlijk ook op de camping blijven. Er is een zwembad, er zijn hangmatten, je kunt massages boeken… Er zijn mensen die de camping niet afkomen, maar alleen maar liggen de bakken naast het zwembad. Of drankjes drinken op het terras. Het weer is er in ieder geval mooi genoeg voor.
Als de shuttlebus je inderdaad op het afgesproken tijdstip terugbrengt op de camping, dan kun je meedoen aan een tweede yogasessie op het strand. Of misschien organiseert de zelfbenoemd vinoloog van de camping wel een wijnproeverij. Lokale wijnen, die natuurlijk allemaal op moeten, dat gecombineerd met worst, kaas, olijven en brood. Echt een straf, het mediterrane leven.
Direct daarna begint het happy hour. Een uur lang gratis bier, wijn en fris. Muziekje erbij, en drinken tot de zon opkomt – pardon, totdat het avondeten geserveerd wordt.
Het avondeten is op een Italiaans tijdstip – om 20.00 uur ‘s avonds – en bestaat uit pasta en een vlees- of visgerecht. Maar als dat je niet aanstaat, kun je ook pizza halen bij de pizzeria op de camping.
En dan is het donker. Dat betekent dat het avondprogramma van de camping begint. Dit kan een dansavond zijn, of karaoke. Omdat het grootste deel van het campingvolk, en het personeel ook, Nederlands is, is het André-Hazes- en Guus-Meeuwisgehalte hoog. Maar het hardst moeten we lachen om het stel dat vol overgave meezingt met Dr. Bernard.
Mijn groep is gelukkig wel wat avontuurlijker dan dat. Waarom aan de bar hangen als je ‘s avonds ook naar het strand kunt? In het donker, met alleen de sterrenhemel en de lichtjes van het dichtstbijzijnde dorp. Proberen foto’s te maken met een nachtlens. En de groepsgenoten overtuigen om je te helpen hier iets creatiefs van te maken.
Het is interessant om dit eens mee te maken. Maar word ik hier echt gelukkig van? Nee, geef mij maar een busje, een paar tenten, een bestemming als Noorwegen en alleen een draaiboek met richtlijnen. Dat weet ik dan ook weer na deze week.
