Het was weer zo’n dag vandaag. Het soort dag dat we al veel te veel gezien hebben sinds het begin van de vakantie. Je ligt in je tent en je hoort het karakteristieke geluid op het doek. Het regent. Alweer.
Komt nog eens bij dat we vannacht in het wild hebben gekampeerd. In Noorwegen geldt het allemansrecht (allemannsretten). Dit houdt in dat je particuliere grond mag betreden om van de natuur te genieten. Ook het opzetten van je tent in de vrije natuur valt binnen dat recht. We hadden dus een wonderschoon plekje gevonden, langs een smalle bergweg, in een wildernis boven de boomgrens – maar het kwam er niet van om er echt van te genieten. Gisteravond joeg de kou en de regen ons al snel naar onze tenten – zelfs het kampvuur kwam niet echt op gang – en vanochtend joeg de regen ons snel de auto in. Als we ergens inmiddels heel goed in zijn geworden, dan is het om in de regen zo efficiënt mogelijk ons kamp op te breken.
Ik merk dat de groep er inmiddels een beetje klaar mee is en dat een mopperstemming overheerst. Dit dan weer tot irritatie van de mensen die proberen het positief in te blijven zien. Tijd om onszelf een beetje te verwennen.
De meeste mensen in de groep worden heel gelukkig van cafeïne en de rest zegt in ieder geval geen nee tegen een andere warme drank dan koffie. De dag begon dus met de jacht naar een koffietentje. Liefst eentje waar ze ook nog taart hebben. En koekjes. En zoete broodjes. En dat vonden we! In Røldal, waar we de dag begonnen, was alles nog dicht – het is zondag – maar terwijl we onze weg vervolgden naar het oosten, vonden we langs de weg een schattig bakkerijtje. Een eetzaal in vikingstijl, een lange tafel vol lekkernijen en thermosflessen met koffie en thee. Daarnaast een van Noorwegens magnifieke uitzichten, en een slackline in de tuin.
En op een gegeven moment houdt het op met regenen. De meeste mensen hadden niet zoveel behoefte aan sightseeing vandaag, maar aangezien de volgende camping nog niet open was, zijn we toch nog even de natuur in gegaan. Een stuk rivier in de buurt van Valle nu. Het is verwonderlijk hoe snel de landschappen in Noorwegen veranderen: het landschap hier doet bijna Canadees aan. Sommige mensen genoten op de warme stenen van het zonnetje, terwijl andere probeerden om zo ver mogelijk van steen naar steen te hupsen.
Maar pas echt ontspannen konden we ‘s avonds. We staan weer op een camping, iedereen heeft kunnen douchen, en we mogen gebruik maken van de grote tipi en de grill van de campingeigenaar. Een keertje genoeg ruimte om comfortabel te kunnen zitten. Al onze theedoeken kunnen laten drogen. Geen genoegen hoeven nemen met rijst met een groenteprutje. Vlees, salade, brood en fruit. En een echt kampvuur toe. Dát is toch echt kamperen?
