Foto: Ron Theunissen
Wat heeft een trol te zoeken tussen twee rotswanden op honderden meters hoogte?
Weinig mensen weten het antwoord op deze vraag. Feit blijft wel dat het er is: een vreemde steen die tussen twee rotswanden zit geklemd op bijna een kilometer boven een fjord. Je kunt erop staan en dat levert adembenemende plaatjes op. Niet alleen is de omgeving prachtig, maar daarnaast is de grote vraag voor iemand die zo’n foto alleen maar ziet: hoe flikt-ie dat? Je kunt op de meeste foto’s niet zien dat er een betrekkelijk eenvoudig opstapje is naar de steen.
Voordat je op de steen kunt gaan staan, moet je er trouwens eerst komen. De wandeling naar Kjeragbolten staat te boek als matig zwaar. Je doet er vrij lang over – mijn draaiboek zei dat ik 8 uur voor de heen en terugweg moest rekenen, inclusief pauzes – en je overbrugt wat hoogtemeters. En voordat je aan de wandeling kunt beginnen, moet je in Øygardstøl komen. Voor de wagenzieken onder ons is dat nog wel een dingetje: smalle weg, remmen voor elke tegenligger, haarspeldbochten, stijgen en dalen… Zelfs degenen die normaal gesproken niet misselijk werden in de auto konden na de rit wel een flinke bak koffie gebruiken.
Op papier is het aantal hoogtemeters van de wandeling nog niet zo gek: nog geen 200. Je begint op 640 meter boven zeeniveau en je loopt tot 825. De manier waarop je er komt, is een ander verhaal.
Allereerst is er in de meeste gevallen geen normaal wandelpad, maar een steile rots, waar je alleen maar met kettingen tegenop komt. Als het een beetje vochtig is, verliezen je schoenen grip en wordt het een glibberpartij. Maar ook bij droog weer moet je je soms flink vastklampen aan de kettingen om je staande te houden. Je benen verzuren, elke stap is veel hoger dan de vorige. Eén voordeel: je maakt zo wel snel veel hoogtemeters.
Maar dan kom je bij het tweede “ding”: je gaat niet in een rechte weg naar boven. Nee, je bereikt eerst twee keer een “top”, waarna je weer moet afdalen. Pas na de derde keer stijgen kom je op het eindpunt. Als je dit niet weet, kan dat reden zijn voor gevloek, maar als je aan het begin van de wandeling het bord met het hoogteprofiel bestudeerd hebt, komt dit niet meer als verrassing.
Net als bij de Preikestolen, zul je bij de Kjeragbolten veel mensen tegenkomen. Een rij om op het balletje te mogen staan is geen zeldzaamheid. Al die mensen moeten natuurlijk ook stijgen en afdalen, allemaal langs dezelfde kettingen. Wat geduld is dus geboden. Óf de discipline om heel vroeg al aan de wandeling te beginnen. Als je rond een uur of 7 start, zul je nog weinig mensen tegenkomen.
En ook hier loont het zich om van het gebaande pad te gaan. Wanneer je het bordje tegenkomt dat je nog 0,3 kilometer te gaan hebt tot de Kjeragbolten, moet je eens rechts afslaan in plaats van links. Je komt dan bij een uitzichtpunt over de Lysefjord, waar je bij helder weer prachtig ver kunt uitkijken. En medetoeristen zijn daar nauwelijks.
Misschien kom je dan ook nog wel een trol tegen. Niet overdag natuurlijk, want trollen die zich overdag in de zon wagen, veranderen in steen. Zo is die stakker tussen die twee rotswanden ook aan zijn eind gekomen. Maar er is ongetwijfeld nog een ongeruste trollenmoeder op zoek naar hem…
