Bucketlist #11: een halve marathon op Spitsbergen

In de zomer gaat de zon er niet onder. Een wapen bij je dragen is geen overbodige luxe, want buiten de hoofdstad Longyearbyen kun je ijsberen tegen het lijf lopen. Zelfs tijdens de warmste maanden van het jaar wordt het er niet warmer dan een graad of 5. Er wonen ongeveer 2.500 mensen – want zeg nou eerlijk: wat heeft iemand op een afgelegen eilandengroep op pakweg 75 graden noorderbreedte te zoeken?

En ieder jaar wordt er een marathon georganiseerd.

Mijn eerste reactie: GAAF! Dat wil ik! Ik wil, ik wil, IK MOET!

 

Waarom, in vredesnaam?

Tja, daar is niet echt iets rationeels over te zeggen. Omdat ik al naar Spitsbergen wilde sinds ik daar jaren geleden afleveringen over zag bij 3 Op Reis. Omdat ik iedere afgelegen bestemming enorm aantrekkelijk vind, vooral als er hoge bergen of poolgebieden bij komen kijken. En omdat het al twee maanden door mijn hoofd spookt, sinds ik op Sardinië een reiziger in de groep had die deze wedstrijd afgelopen jaar had gelopen. Als ik iets geleerd heb ik de afgelopen jaren, dan is dát waar ik mijn geld aan moet uitgeven. Aan dingen die ik zelf helemaal geweldig vind. Waar ik ‘s avonds in bed over lig te fantaseren. Niet aan dingen waarvan ik denk dat mijn omgeving ze cool zal vinden.

 

De onherbergzame ongeving, de bergen en de sneeuw. De verlaten dorpjes uit de tijd van de Sovjet-Unie, waar Lenin nog steeds op zijn voetstuk staat. De vogels langs de kust en de ijsberen op het vaste land. Maar ook een plek die ondanks de ligging en de onmogelijke omstandigheden deel uitmaakt van een van de meest ontwikkelde landen ter wereld: Noorwegen. Wat toevallig ook een van mijn favoriete landen is. (Fun fact: onvoorstelbaar genoeg zijn boodschappen op Spitsbergen goedkoper dan in Noorwegen, omdat de belastingen anders geregeld zijn. Een post-run-biertje is op Spitsbergen dus gewoon betaalbaar…)

En dan nog die hardloopwedstrijd. Er schijnen mensen in quads langs de route te rijden, om de lopers te beschermen tegen ijsberen. Stiekem hoop ik er wel een te zien. Maar dan wel van heel veraf, en het liefst een die niet hongerig is. De temperatuur om in te lopen is trouwens perfect: in juni is het er tussen de 0 en de 10 graden. En maar weinig deelnemers: het is toch wel een onderneming om voor een hardloopwedstrijd af te reizen naar de Noordpool (nou ja, bijna dan). Weinig mensen en een overweldigende natuur… ik begin hier al bijna te kwijlen.

 

En IK HEB GEBOEKT! Vanaf nu is het dus officieel: ik ga dat eerste weekend van juni naar Spitsbergen, om de ijsberen én een halve marathon te trotseren. En ik heb er ZO veel zin in!

 

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

%d bloggers like this: