Hakuna matata

Om half negen schrik je wakker. Het is niet helemaal duidelijk waar je bent, maar één ding is zeker: om negen uur word je in de tentamenzaal verwacht. Of op een belangrijke afspraak, dat kan ook. Je weet ook dat je op minimaal een uur reizen van je bestemming zit. Je gaat het dus never-nooit meer halen.

Of: je zit in de les. De examens staan voor de deur. Je weet dat je het hele jaar nog geen huiswerk hebt gemaakt. Je werkstukken heb je niet ingeleverd, je presentaties heb je niet voorbereid. Ieder moment kun je door de mand vallen, maar je weet niet meer waar je precies kunt vinden wat je ook alweer moest doen.

Examendromen. Ik ben niet de enige die ze heeft. In ieder geval één vriendin van mij kan erover meepraten. Olivier Heimel, de hoofdredacteur van Runner’s World, heeft ze ook. Ik krijg ze vaak op het moment dat ik iets zit uit te stellen, of – zoals nu – wanneer ik me zorgen maak dat ik me ergens niet voldoende op heb voorbereid.

 

Wat dat betreft had de halve marathon op de City Pier City een geruststelling moeten zijn. Hoewel Rotterdam nog vier weken in de toekomst ligt, was dit een soort van generale repetitie. Ben ik in vorm? Spelen de blessures op?

Met een race die alleszins voorspoediger verliep dan die van vorig jaar – vooral de laatste vier kilometer – een knie en een enkel die ik wel voelde, maar die niet ondraaglijk waren, een eindtijd van 1 uur, 56 minuten en 41 seconden en nauwelijks spierpijn achteraf, is er op papier weinig reden tot zorg. En toch sliep ik slecht vannacht, terwijl ik na twee uur rennen heerlijk in dromenland had moeten zijn. Toch komen mijn favoriete angstdromen voorbij. (Nog zo een: in een auto zitten en niet meer weten hoe je moet rijden. Of achter het stuur in slaap vallen, weten dat je je ogen weer open moet doen, maar dat niet voor elkaar krijgen.)

De waarheid is: 21,1 kilometer is ver. Dat ik niet direct na de finish instortte, wil nog niet zeggen dat het gemakkelijk was: ik was al behoorlijk wat kilometers uit aan het kijken naar de finish. En 42,2 kilometer is het dubbele. Als één halve marathon al zoveel wilskracht vergt, wat zullen twéé halve marathons dan wel niet doen?

Want eerlijk is eerlijk: hoe hard ik ook tegen mezelf zeg dat de tijd van de marathon er niet toe doet, kan ik het toch niet ontkennen: ik zou het heel mooi vinden om die marathon binnen de 4 uur te lopen. En diep van binnen zou ik teleurgesteld zijn als dat niet zou lukken. Het is alleen: één halve marathon binnen de twee uur was al behoorlijk doorpezen! (Ik was ook niet van plan om zo snel te lopen: van tevoren riep ik tegen iedereen dat ik ging voor een tijd van 2 uur en 6 minuten, een tempo van 6 minuten per kilometer dus. Maar eenmaal in de wedstrijd word ik fanatiek en merk ik dat ik niet zo goed kan doseren.)

En het slaat ook nergens op. Ik weet dat ik me niet optimaal heb kunnen voorbereiden, dat ik heel veel trainingen heb moeten overslaan. Ook als ik in topvorm was geweest, was 4 uur behoorlijk ambitieus voor een marathondebuut. Ik zeg tegen iedereen in mijn omgeving dat ik voor het uitlopen ga en dat de tijd niet uitmaakt. En toch zeg ik tegen mezelf iets anders. En het ergste nog: ik jaag mezelf er behoorlijk mee op stang. Ik dwing mezelf om uit mijn werk, met mijn dagelijkse kleding in een rugzak, naar een afspraak met vrienden te lopen, en om 11 uur ‘s avonds van die afspraak met vrienden naar huis. Alleen maar om toch weer 10 kilometer af te tikken.

 

Bij dezen zweer ik dus plechtig: ik zet die 3 uur, 59 minuten en 59 seconden uit mijn hoofd. (Ik word direct rustig, als ik denk dat 4 uur en 12 minuten bijvoorbeeld ook een heel mooie tijd is. Of 4 uur en 30 minuten voor mijn part. Al kom ik wandelend over de finish – naar de hel met Michel Butter, die vindt dat je geen marathon moet lopen als je niet beter kunt dan dat :-P) En nu ga ik genieten van het feit dat ik weliswaar geen PR, maar toch een heel mooie tijd heb gelopen op de CPC. Me verheugen over het gebrek aan spierpijn. De medaille nog een keer bewonderen – voor een topografie-nerd als ik een heel mooie, met een plattegrond van de route erop. En vannacht lekker dromen over eenhoorntjes en regenboogjes of zo.

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

%d bloggers like this: