De donkere, koude wintermaanden komen er weer aan en ik ben net jarig geweest. Dat betekent dat er weer een hoop boeken zijn die gelezen moeten worden. Een van de verjaardagscadeautjes waarvan ik niet kon wachten om erin te beginnen, was het boek Niet de race maar de reis van Jolanda Linschooten, een Nederlandse ultraloopster. Zij beschrijft in haar boek een hardlooptocht van Land’s End naar John O’Groats, dwars door Engeland, Wales en Schotland. Een tocht van bijna 2.000 km, waar ze 48 dagen over deed.
Haar avontuur begint op voor mij bekend terrein – ik was er afgelopen zomer nog: Land’s End. Het uiterste zuidwestelijke puntje van Engeland. Een plek waar palmbomen groeien en waar het doorgaans mooi weer is – doorgaans, want tijdens de eerste nacht kamperen was het voor Jolanda meteen raak: wind en regen.
Al snel blijkt dat het boek niet alleen over het hardloopavontuur gaat, maar dat de schrijfster ook een aantal persoonlijke demonen moet overwinnen. Al op de eerste dag ontmoet zij een geschiedenisleraar uit Londen, die herinneringen triggert aan haar stiefvader. Andere jeugdherinneringen zijn dan niet ver meer weg – herinneringen aan gebeurtenissen die Jolanda decennialang heeft proberen te vergeten – en na wat aanvankelijke weerstand besluit ze de beerput open te trekken en de herinneringen weer toe te laten.
Het gevecht met het verleden geeft het boek een diepere laag en helpt om haar motivatie beter te begrijpen – vooral waarom ze ooit met hardlopen begonnen is. Toch vond ik de beschrijvingen van het hier en nu interessanter. De landschappen die ze ziet, vooral als ze meer naar het noorden, richting Schotland, komt. De mensen die ze tegenkomt en de verhalen die ze hoort. De onzekerheden die zich nou eenmaal voordoen tijdens zo’n lange tocht – dit pijntje, wordt dat geen blessure? – ga ik dit echt wekenlang volhouden? En de sfeer van Engeland, met zijn pubs, zijn regen, en zijn moederlijke types à la Molly Weasley die met alle liefde je smerige hardloopkleding wassen als je bij hun Bed&Breakfast aanklopt. Zelfs The Great British Bake Off komt nog even voorbij. Jolanda Linschooten is iemand die interesse heeft in de plaatsen die ze bezoekt en die de weetjes over deze plaatsen graag met je deelt – een enkele keer ietwat geforceerd.
Ook inspirerend is het leven van de schrijfster. Ooit studeerde ze pedagogiek en stond ze voor de klas in het speciaal onderwijs, maar deze baan heeft ze opgezegd om fulltime hardloopster, fotografe, schrijfster en avonturier te worden. Soms alleen, soms met man en hond. Ze heeft dingen gedaan waarover de meesten alleen dromen. Alaska, IJsland en Groenland doorkruisen bijvoorbeeld. Ze is ook een van die gekken die de Marathon des Sables heeft gelopen – en in 2010 2e werd bij de vrouwen. Ik koester niet de illusie dat ik ook ooit zo’n leven ga leiden – dat is voor maar heel weinig mensen weggelegd – maar het is mooi om te zien dat het kan. En haar blog is zeker de moeite waard om te bekijken – al is het alleen maar voor de foto’s.
Vooral stimuleert het boek mij om te blijven lopen – ook al is het nu koud en nat en echt oktoberweer. Als ik mijn ogen dichtdoe, buiten, op een avond als vandaag, dan waan ik me toch zo in Engeland?