Rennen, fietsen en leven in eigen stad (en daarbuiten)
Hoogmoed komt voor de val. Het flitste door mijn hoofd, toen ik halverwege de wedstrijd werd ingehaald door alle mensen die ik tijdens de eerste kilometer voorbij was gelopen. Gisteren nog liep ik hier door de duinen, achter vier scouts aan die niet vooruit te branden waren, nadat ze het begin van hun hike als een speer gelopen hadden. Ironisch, dat ik nu zelf in dezelfde valkuil liep.
Bron: Pixabay
Na de run-bike-run in Zandvoort is het even uit met de pret. (In ieder geval op sportgebied, gelukkig heb ik nog genoeg andere leuke plannen voor deze zomer.) Al sinds februari heb ik last van mijn knie en daar blijkt nu een cyste te zitten. Het oordeel van de orthopeed: rust houden. “Ja, maar ik liep al bijna niet meer hard.” “Voorlopig helemaal niet meer hardlopen dus.”
In eerste instantie dacht ik dat de informatie niet voor mij bedoeld was. De vrouw bij de registratiebalie had mij net zonder iets te zeggen de envelop met mijn startnummer overhandigd en zei nu tegen de man naast mij: “It’s a run-bike-run, the transition zone is over there, the start is on the beach.”
O, dacht ik, dan zal hij zich wel voor een ander soort race hebben ingeschreven – hoewel ik me niet kon herinneren dat dat mogelijk was. Maar toen vroeg de vrouw of ik het ook gehoord had. Het zwemonderdeel van het triatlon kwam te vervallen: het waaide te hard en de stroming in de zee was te gevaarlijk.
Kak.
Tijdens een van mijn eerste hardloopwedstrijden stond ik met mijn startnummer in de hand. Dat had ik net opgehaald bij de organisatie. Maar hoe moest dat ding op mijn shirt? Blijkbaar had iedereen eraan gedacht om van thuis veiligheidsspeldjes mee te nemen, behalve ik – en de vriend met wie ik de wedstrijd liep. In allerijl moesten wij op zoek naar een winkel die op zondag open was en die veiligheidsspelden verkocht. Dat lukte net op tijd, maar relaxed aan de start staan was er niet meer bij.
Ik heb nooit gedacht: dat doe ik even. Maar echt weten waarvoor ik me inschreef, eind september, dat deed ik ook niet. 42,2 kilometer was onontgonnen gebied en tussenstappen tussen een halve en een hele marathon waren er niet. Het inschrijven voor een eerste marathon is daarmee altijd een gok.
Inmiddels is het een maand geleden dat ik de magische afstand van 42,195 heb afgelegd. Hoewel ik de afgelopen weken niet heb stilgezeten, met onder meer een scoutingweekend dat georganiseerd moest worden, heeft het gebrek aan trainingen wel tijd gegeven om de wedstrijd te overdenken. Wat heb ik geleerd?
De man met de hamer. Ik was ervoor gewaarschuwd: tijdens de marathon ga je die tegenkomen. Zo rond de 30 kilometer, als je verder loopt dan je ooit getraind hebt, dan zal hij ten tonele verschijnen. Dan wordt de marathon een mentale strijd.
Ik kwam de man met de hamer al bij het 20-kilometerbordje tegen. Nog vóór het halve-marathonpunt, met nog meer dan de helft te gaan. En ik wilde niet meer. Elke vezel in mijn lijf riep: stoppen, dit houd je niet nog een keer deze afstand vol. Ik kon wel janken.
In de zwemsport kunnen 0,03 seconden het verschil maken tussen vergetelheid en eeuwige roem. In het hardlopen luistert het allemaal iets minder nauw.
Drie hele seconden, om precies te zijn. Dat was de tijd die Joshua Cheptegei boven het baanrecord van de Zevenheuvelenloop zat. Nog steeds een bewonderenswaardige prestatie: 15 kilometer in 41 minuten en 16 seconden. Maar over een week is Runner’s World hem vergeten, blikken de hardloopbloggers alweer vooruit op alle mooie voorjaarslopen van 2018 en blijft het Leonard Patrick Komon waar iedereen het bij de Zevenheuvelenloop over heeft. Met zijn baanrecord van 7 jaar oud.
Mijn broer en ik zagen Cheptegei starten.
In iedere sport vind je extremen. Op het gebied van hardlopen vond ik ooit een marathon heel extreem. Toen hoorde ik over de Mount Everest Marathon – ook 42,2 km, maar dan in de bergen (netto naar beneden, dat wel) – en dacht ik dat alleen gekken dááraan zouden beginnen. Of ultramarathons, voor mensen die 42 km niet genoeg vinden en 50, 80, 100 km gaan rennen.
Hardlopen is voor mij bij uitstek een solitaire bezigheid. Ik train vrijwel altijd alleen. En in feite is een hardloopwedstrijd niet veel anders. Je bent met heel veel mensen, maar je bent er niet voor elkaar. Ook niet tegen elkaar. Je bent er voor jezelf: om een afstand voor het eerst uit te lopen, om je persoonlijk record te verbreken, als opmaat naar een grotere wedstrijd… Maar je bent wel mét elkaar.
Ik zou de CPC Halve Marathon met mijn broer lopen. Geheel in lijn met het bovenstaande komt daar niets van in.