Hometown Wanderer

Het Grote Rivierenpad: van Maassluis naar Hoogvliet

In het voorjaar van 2022 raakte ik verslingerd aan de Tough Girl Podcast. Ik luisterde naar het verhaal van Nicola Hardy, die het Britse openbaar vervoer gebruikte om bij alle Wainwrights in het Lake District te komen (en die vervolgens uiteraard te beklimmen). Ik bedacht dat ik prima hetzelfde kon doen met de Nederlandse Lange-Afstand-Wandelpaden, dus ik stapte in de bus naar het startpunt van eerste etappe van het Grote Rivierenpad, van Hoek van Holland naar Maasland. Eerlijk gezegd viel het nogal tegen. Het begin, van Hoek van Holland tot voorbij het Staelduinse Bos, was nog wel leuk, maar het stuk langs de Nieuwe Waterweg – kilometers lang met water rechts en windmolens links – was eindeloos. Ik ging trainen voor Ironlakes, de marathon van Málaga, Engadin, en het wandelplan raakte in de vergetelheid.

Raceverslag: Houttrail Delft 2023

Ik kijk naar mijn horloge. Het zwarte lijntje dat mijn pad aangeeft, loopt dat nog over het groene lijntje, dat aangeeft waar ik heen moet? Ja toch? Of niet? Ik draai me om en zie een man op mij afkomen met een volle baard en een blauw T-shirt. De man die al tijden achter mij loopt en die ik tijdens kilometer 2 een plons hoorde maken in een van de slootjes die we moesten oversteken. Ik schud mijn hoofd en gebaar naar rechts: dáár ergens ligt het pad dat we moeten hebben. Voel ik me schuldig dat ik een medeloper de verkeerde kant op heb geleid of ben ik opgelucht dat ik niet de enige ben die niet fatsoenlijk kan navigeren?

Raceverslag: Maratón Málaga 2022

Soms kom je toevallig iemand tegen die jouw passie deelt. Dat gebeurde mij afgelopen zomer tijdens een wandelgroepsreis in Noorwegen. Al voordat we door de douane waren (maar oké, dat duurt ook wel even tegenwoordig) hadden Justine en ik niet alleen de inhoud van onze rugzakken met elkaar vergeleken (hoe lichter hoe beter, we moesten alles zelf meedragen), maar ook onze PR’s op de marathon, onze trainingsschema’s, onze hardloopplannen en onze laatste trainingen. Onze reisgenoten zullen ons af en toe met enig onbegrip bekeken hebben, terwijl we door de stromende regen banjerden en het steeds maar weer over hetzelfde hadden, of schuilend in een berghut zaten te nerden op Strava.

Raceverslag: de halve marathon van Amsterdam 2022

“De halve marathon van Amsterdam? Die is niet zo leuk”, hoorde ik vaak om me heen. Bij de marathonafstand kon ik me daar iets bij voorstellen – dat hele eind langs de Amstel naar het zuiden en weer terug zou mij ook niet echt kunnen bekoren. Maar de halve? Amsterdam is toch een prima stad, groot genoeg om een rondje doorheen te lopen?

Ik heb het gedaan. Ik doe het nooit meer.

Raceverslag: Ironlakes 2022 (halve triathlon)

Wedstrijddag. Het eerste wat ik doe, is naar mijn mobiel grijpen en de weerapp checken. Helaas: de voorspelling ziet er nu nog erger uit dan gisteren. Waren er gisteren nog een paar droge momenten te zien, nu staat de hele dag vol regenwolkjes. Het is niet anders.

Kip zonder kop

Als ik één woord moet gebruiken om de uren voor de wedstrijd te omschrijven, dan is dat: chaos. Even rustig zitten voor mijn koffie en havermout lukt niet: ik móét ondertussen mijn flessen sportdrank klaarmaken, de wedstrijdkleding verdelen over plastic tassen (voor ieder onderdeel een) en de tattoo met mijn startnummer opplakken.

Hometown Wanderer: Santa Run 2021

In al die jaren dat ik inmiddels hardloper én couchsurfer ben, heb ik de twee activiteiten nog nooit gecombineerd. Zelfs niet toen Coen bij mij logeerde, wiens aanvraag ik nota bene had geaccepteerd omdat hij in 72 marathons van zijn geboorteplaats in Limburg naar Palermo was gelopen. Volgens mij liepen we onze rondjes toen vlak na elkaar, maar niet samen. Saaie pieten dat we waren. (Maar verder was het wel gezellig, hoor.)

Raceverslag: Indian Summer Ultra 2021 (50 km)

Toen ik me ervoor inschreef, leek het heel wat, zo’n 50 km. Het is langer dan de marathonafstand en mag dus een “ultra” genoemd worden. En net als bij mijn eerste marathon, stonden de maanden ervoor in het teken van deze ultralange afstand. Des te meer, omdat ik besloten had voor een goed doel te lopen, het Ronald McDonald Kinderfonds. De verschillende Ronald McDonaldhuizen in Nederland zorgen ervoor dat kinderen die in het ziekenhuis liggen altijd in de buurt kunnen zijn van hun ouders. Mijn neefje Dylan was het afgelopen jaar een van die kinderen. Zo dankbaar waren mijn zusje en zwager, dat ze zo dichtbij Dylan konden logeren, dat ik iets terug wilde doen. En dat moest natuurlijk wel een beetje buiten mijn comfortzone liggen.

Raceverslag: Devil’s Trail (36 km)

Tony’s Chocolonely. Lokaal bier. Een hot tub. Weekendje rust, zou je denken?

Eigenlijk wilde ik dit weekend weer de drie afstanden van de CPC lopen. Die tellen op tot 36 km, dat komt wel ongeveer overeen met mijn trainingsschema dit weekend. Helaas durfde de CPC de organisatie nog niet aan. Nu was het dus zoeken naar een ander loopje met ongeveer die afstand.
Ik vond de Devil’s Trail in de Utrechtse Heuvelrug. Een evenement dat niet alleen het trailrunnen, maar ook de bovenstaande drie elementen tot hun identiteit gemaakt heeft. Work hard, play hard, zogezegd. Voor ieder wat wils: 8, 16, 26 en 36 km. Ik schreef me zonder veel nadenken in voor de 36 kilometer. Mijn enige gedachte: als ik deze overleef, inclusief de bijna 500 hoogtemeters, dan zal die 50 km over een paar weken ook wel lukken.

Raceverslag: Smokkelaarstrail

Nog maar vier weken te gaan tot de Indian Summer Ultra. Op dit moment zoek ik dus ieder weekend de onverharde paden op voor een lange afstand. Deze zaterdag doe ik het rustig aan met een trailrun van “maar” 21 kilometer. Ten eerste omdat deze week een relatieve rustweek is, even een adempauze tussen de duurlopen van meer dan 30 kilometer. Maar ook omdat ik zondag weer aan de bak moet, in teamverband tijdens een triatlon-estafette.
Mijn ouders zijn met vakantie. Op vrijdag neem ik hun oppasdienst op mijn neefje Dylan over. Het is heerlijk om tijd met hem door te brengen – hij is zo lief en vrolijk! (Behalve als hij honger heeft.) En hij zorgt voor de nodige extrinsieke motivatie om die ultra in oktober goed te volbrengen – mocht mijn intrinsieke motivatie het op een goed moment (ergens rond de 30 km vermoed ik) laten afweten. Mijn uitvalsbasis is dit weekend dus Brabant, en de trail die ik heb uitgezocht is de Smokkelaarstrail in Goirle.

Raceverslag: Sint Pietersbear Trail

Vorig jaar liep ik hem voor het eerst: de Sint Pietersbear Trail. In een vlaag van corona-overmoedigheid (“toch genoeg tijd om te trainen”) schreef ik me in voor de tweedaagse challenge: 14 km op zaterdag en 32 op zondag. Achteraf zei ik: “Er is ruimte voor verbetering.” Ik eindigde 19^e van de 24, als 5^e van de 7 dames, met een totale tijd van 5 uur, 32 minuten en 4 seconden. Het ging ook niet gemakkelijk. Hitte, overmoedig die eerste afstand van 14 km lopen, concluderen dat dat al geen fun run was, slecht slapen, een brandstofprobleem op de 32 km doordat ik mijn gelletjes niet goed vastgemaakt had, een valpartij, kramp en tot overmaat van ramp TWEE keer die vervloekte Observant op moeten.