Rennen, fietsen en leven in eigen stad (en daarbuiten)
“De halve marathon van Amsterdam? Die is niet zo leuk”, hoorde ik vaak om me heen. Bij de marathonafstand kon ik me daar iets bij voorstellen – dat hele eind langs de Amstel naar het zuiden en weer terug zou mij ook niet echt kunnen bekoren. Maar de halve? Amsterdam is toch een prima stad, groot genoeg om een rondje doorheen te lopen?
Ik heb het gedaan. Ik doe het nooit meer.
Wedstrijddag. Het eerste wat ik doe, is naar mijn mobiel grijpen en de weerapp checken. Helaas: de voorspelling ziet er nu nog erger uit dan gisteren. Waren er gisteren nog een paar droge momenten te zien, nu staat de hele dag vol regenwolkjes. Het is niet anders.
Als ik één woord moet gebruiken om de uren voor de wedstrijd te omschrijven, dan is dat: chaos. Even rustig zitten voor mijn koffie en havermout lukt niet: ik móét ondertussen mijn flessen sportdrank klaarmaken, de wedstrijdkleding verdelen over plastic tassen (voor ieder onderdeel een) en de tattoo met mijn startnummer opplakken.
In al die jaren dat ik inmiddels hardloper én couchsurfer ben, heb ik de twee activiteiten nog nooit gecombineerd. Zelfs niet toen Coen bij mij logeerde, wiens aanvraag ik nota bene had geaccepteerd omdat hij in 72 marathons van zijn geboorteplaats in Limburg naar Palermo was gelopen. Volgens mij liepen we onze rondjes toen vlak na elkaar, maar niet samen. Saaie pieten dat we waren. (Maar verder was het wel gezellig, hoor.)
Toen ik me ervoor inschreef, leek het heel wat, zo’n 50 km. Het is langer dan de marathonafstand en mag dus een “ultra” genoemd worden. En net als bij mijn eerste marathon, stonden de maanden ervoor in het teken van deze ultralange afstand. Des te meer, omdat ik besloten had voor een goed doel te lopen, het Ronald McDonald Kinderfonds. De verschillende Ronald McDonaldhuizen in Nederland zorgen ervoor dat kinderen die in het ziekenhuis liggen altijd in de buurt kunnen zijn van hun ouders. Mijn neefje Dylan was het afgelopen jaar een van die kinderen. Zo dankbaar waren mijn zusje en zwager, dat ze zo dichtbij Dylan konden logeren, dat ik iets terug wilde doen. En dat moest natuurlijk wel een beetje buiten mijn comfortzone liggen.
Tony’s Chocolonely. Lokaal bier. Een hot tub. Weekendje rust, zou je denken?
Eigenlijk wilde ik dit weekend weer de drie afstanden van de CPC lopen. Die tellen op tot 36 km, dat komt wel ongeveer overeen met mijn trainingsschema dit weekend. Helaas durfde de CPC de organisatie nog niet aan. Nu was het dus zoeken naar een ander loopje met ongeveer die afstand.
Ik vond de Devil’s Trail in de Utrechtse Heuvelrug. Een evenement dat niet alleen het trailrunnen, maar ook de bovenstaande drie elementen tot hun identiteit gemaakt heeft. Work hard, play hard, zogezegd. Voor ieder wat wils: 8, 16, 26 en 36 km. Ik schreef me zonder veel nadenken in voor de 36 kilometer. Mijn enige gedachte: als ik deze overleef, inclusief de bijna 500 hoogtemeters, dan zal die 50 km over een paar weken ook wel lukken.
Nog maar vier weken te gaan tot de Indian Summer Ultra. Op dit moment zoek ik dus ieder weekend de onverharde paden op voor een lange afstand. Deze zaterdag doe ik het rustig aan met een trailrun van “maar” 21 kilometer. Ten eerste omdat deze week een relatieve rustweek is, even een adempauze tussen de duurlopen van meer dan 30 kilometer. Maar ook omdat ik zondag weer aan de bak moet, in teamverband tijdens een triatlon-estafette.
Mijn ouders zijn met vakantie. Op vrijdag neem ik hun oppasdienst op mijn neefje Dylan over. Het is heerlijk om tijd met hem door te brengen – hij is zo lief en vrolijk! (Behalve als hij honger heeft.) En hij zorgt voor de nodige extrinsieke motivatie om die ultra in oktober goed te volbrengen – mocht mijn intrinsieke motivatie het op een goed moment (ergens rond de 30 km vermoed ik) laten afweten. Mijn uitvalsbasis is dit weekend dus Brabant, en de trail die ik heb uitgezocht is de Smokkelaarstrail in Goirle.
Vorig jaar liep ik hem voor het eerst: de Sint Pietersbear Trail. In een vlaag van corona-overmoedigheid (“toch genoeg tijd om te trainen”) schreef ik me in voor de tweedaagse challenge: 14 km op zaterdag en 32 op zondag. Achteraf zei ik: “Er is ruimte voor verbetering.” Ik eindigde 19e van de 24, als 5e van de 7 dames, met een totale tijd van 5 uur, 32 minuten en 4 seconden. Het ging ook niet gemakkelijk. Hitte, overmoedig die eerste afstand van 14 km lopen, concluderen dat dat al geen fun run was, slecht slapen, een brandstofprobleem op de 32 km doordat ik mijn gelletjes niet goed vastgemaakt had, een valpartij, kramp en tot overmaat van ramp TWEE keer die vervloekte Observant op moeten.
Ziezo, mijn vuurdoop voor het coronatesten zit er weer op. Over zo’n coronatest kun je enorm bang gemaakt worden, net als over wortelkanaalbehandelingen en vroeger over die twee vaccinaties die je krijgt als je negen jaar oud bent – over dat laatste kan mijn zusje meepraten. En de twee testklanten die vóór mij onder handen genomen werden, hielpen ook niet mee – kokhalzen, hoesten, klagen…
Zoals altijd bij dit soort dingen viel het mee. Stokje in de neus, stokje in de keel, mededeling dat je thuis moet blijven tot je de uitslag hebt, en nu wachten.
Zondagochtend, kwart over vijf. De kroegen in de Atheense wijk Exarchia zijn nog open, voor sommige mensen is de zaterdagavond nog niet afgelopen. Voor mij is de nieuwe dag al begonnen. De dag dat ik in de voetsporen zal treden van de soldaat Pheidippides, die meer dan 2500 jaar geleden van Marathon naar Athene rende, om de autoriteiten te laten weten dat de Slag bij Marathon gewonnen was. De dag dat ik in de voetsporen zal treden van Spiridon Louis, die tijdens de eerste moderne Olympische Spelen in 1896 de marathon won.
Touringcars leveren ons af in Marathon. De zon komt net op. Langzaamaan verzamelen 20.000 mensen zich op de atletiekbaan van het stadje. Ik zie shirts van evenementen van over de hele wereld. De prullenbakken vullen zich met bananenschillen en lege waterflesjes. Langzaamaan verplaatst de menigte zich naar de startvakken.
Donderdag 30 mei, kwart voor drie ‘s ochtends. Als een kind naar zijn verjaardag, zo keek ik uit naar deze dag. Al maanden verheugde ik me erop, al dagen praatte ik nergens anders over. De regelmatige mailtjes van de reisorganisatie en de whatsappgroep met de andere hardlopers maakten de voorpret alleen nog maar leuker.
Vier dagen naar Spitsbergen. Waar anderen hun Hemelvaartsweekend op de camping in Luxemburg doorbrengen, in een huisje in Duitsland of gewoon thuis, ga ik een halve marathon lopen aan het einde van de wereld. Bijna dan. 78° noorderbreedte, ongeveer 1300 km van de Noordpool. Zo ver noordelijk ben ik nog nooit geweest.