Hometown Wanderer: Santa Run 2021

In al die jaren dat ik inmiddels hardloper én couchsurfer ben, heb ik de twee activiteiten nog nooit gecombineerd. Zelfs niet toen Coen bij mij logeerde, wiens aanvraag ik nota bene had geaccepteerd omdat hij in 72 marathons van zijn geboorteplaats in Limburg naar Palermo was gelopen. Volgens mij liepen we onze rondjes toen vlak na elkaar, maar niet samen. Saaie pieten dat we waren. (Maar verder was het wel gezellig, hoor.)

Raceverslag: de marathon van Athene 2019

Zondagochtend, kwart over vijf. De kroegen in de Atheense wijk Exarchia zijn nog open, voor sommige mensen is de zaterdagavond nog niet afgelopen. Voor mij is de nieuwe dag al begonnen. De dag dat ik in de voetsporen zal treden van de soldaat Pheidippides, die meer dan 2500 jaar geleden van Marathon naar Athene rende, om de autoriteiten te laten weten dat de Slag bij Marathon gewonnen was. De dag dat ik in de voetsporen zal treden van Spiridon Louis, die tijdens de eerste moderne Olympische Spelen in 1896 de marathon won.

Touringcars leveren ons af in Marathon. De zon komt net op. Langzaamaan verzamelen 20.000 mensen zich op de atletiekbaan van het stadje. Ik zie shirts van evenementen van over de hele wereld. De prullenbakken vullen zich met bananenschillen en lege waterflesjes. Langzaamaan verplaatst de menigte zich naar de startvakken.

De halve marathon van Spitsbergen

Donderdag 30 mei, kwart voor drie ‘s ochtends. Als een kind naar zijn verjaardag, zo keek ik uit naar deze dag. Al maanden verheugde ik me erop, al dagen praatte ik nergens anders over. De regelmatige mailtjes van de reisorganisatie en de whatsappgroep met de andere hardlopers maakten de voorpret alleen nog maar leuker.

Vier dagen naar Spitsbergen. Waar anderen hun Hemelvaartsweekend op de camping in Luxemburg doorbrengen, in een huisje in Duitsland of gewoon thuis, ga ik een halve marathon lopen aan het einde van de wereld. Bijna dan. 78° noorderbreedte, ongeveer 1300 km van de Noordpool. Zo ver noordelijk ben ik nog nooit geweest.

Wat te doen op Spitsbergen?

Huskytocht in Lapland, 2013. Foto: Guillaume Lançon (denk ik)

De tijd lijkt voorbij te kruipen wat dit betreft. Nog 4,5 maand tot de halve marathon op Spitsbergen. Enerzijds kan ik niet wachten, anderzijds weet ik dat ik nog wel een paar maanden nodig heb om de vereiste afstand te kunnen lopen. En voorpret is ook leuk. Bijvoorbeeld omdat ik nog moet bedenken wat ik op de andere dagen ga doen.

Ik maak het mezelf gemakkelijk en beperk mijn keuzes tot de excursies die bij de reis bijgeboekt kunnen worden. Die staan sinds een paar weken op de site en er is keuze genoeg. Een huskytocht maken over de gletsjer? Een hike of misschien een flinke fietstocht? Een duik in de Noordelijke IJszee? Of misschien toch maar de boot in, op zoek naar walvissen, vogels of dat ene uitgestorven Sovjetdorpje in het noorden?

Bucketlist: reisbestemmingen

1. Spitsbergen

Laat ik beginnen met een reis die ik al in het verschiet heb liggen: een lang weekend naar de archipel meer dan 500 km ten noorden van Noorwegen. Spitsbergen.

Spitsbergen staat al heel lang op mijn lijstje. Toen ik in 2009 naar Noorwegen ging, werd er in de groep over gepraat, en was met name de onbereikbaarheid ervan fascinerend. In het jaar erna zag ik Floortje Dessing ernaartoe gaan voor 3 op Reis. De bestemming kwam al snel in dezelfde categorie te staan als Antarctica en Groenland: waanzinnig, maar niet te betalen.

Bucketlist #11: een halve marathon op Spitsbergen

In de zomer gaat de zon er niet onder. Een wapen bij je dragen is geen overbodige luxe, want buiten de hoofdstad Longyearbyen kun je ijsberen tegen het lijf lopen. Zelfs tijdens de warmste maanden van het jaar wordt het er niet warmer dan een graad of 5. Er wonen ongeveer 2.500 mensen – want zeg nou eerlijk: wat heeft iemand op een afgelegen eilandengroep op pakweg 75 graden noorderbreedte te zoeken?

En ieder jaar wordt er een marathon georganiseerd.

De laatste adem

Een vrouw gaat buiten de kwallennetten zwemmen in een Australische zee. Een man kajakt in zijn eentje een wildwaterrivier af, die nog nooit eerder door iemand is bedwongen. Prins Friso skiet off-piste in een lawinegebied. Een man probeert een selfie te maken met een grizzlybeer.

Als je het internet afstruint, kom je genoeg voorbeelden tegen van mensen die risico’s nemen, tijdens verre reizen of met extreme sporten, en het niet kunnen navertellen. Ze overschrijden de grenzen van hun eigen lichaam. En dat kan op nogal wat manieren. Gevaarlijke dieren (of dat nou kwallen zijn of beren), onderkoeling, verdrinking, hoogteziekte, lawines, warmtestuwing, een val van grote hoogte, caissonziekte, malaria, uitdroging… houd daar maar eens allemaal rekening mee als je op reis gaat en op zoek bent naar stoere avonturen om thuis aan je vrienden te kunnen vertellen.

Before they pass away – de verhalen achter de foto’s

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik van reizen houd. En van lezen. En dat ik dus helemaal gelukkig word van boeken over reizen. Liefst over reizen naar verre, extreme, onherbergzame gebieden.

Mijn (inmiddels oud-)collega’s kenden mij goed genoeg. Bij mijn afscheid gaven ze mij het boek Before they pass away – de verhalen achter de foto’s van Hannelore Vandenbussche. Al op het eerste gezicht was ik weg van het boek. Een mooie, gebonden editie, met twee leeslinten in de kleuren van de omslag, een voorwoord door Floortje Dessing, een wereldkaartje in de kaft met alle plaatsen die bezocht zijn, en per locatie een overzichtspagina met een kaart en de reisdetails. En dan de locaties: Namibië, Mongolië, Siberië… plekken die heel hoog op mijn verlanglijstje staan. Ik kon niet wachten tot ik thuis was en in alle rust het boek kon verslinden. Tegelijkertijd wilde ik er zuinig op zijn, er zo lang mogelijk van genieten – een gevoel dat ik altijd heb bij een mooi boek. Ruim een week lang heb ik dus steeds stukjes van het boek gelezen.

De Kjeragbolten – ofwel: “da bolleke”

Foto: Ron Theunissen

Wat heeft een trol te zoeken tussen twee rotswanden op honderden meters hoogte?

Weinig mensen weten het antwoord op deze vraag. Feit blijft wel dat het er is: een vreemde steen die tussen twee rotswanden zit geklemd op bijna een kilometer boven een fjord. Je kunt erop staan en dat levert adembenemende plaatjes op. Niet alleen is de omgeving prachtig, maar daarnaast is de grote vraag voor iemand die zo’n foto alleen maar ziet: hoe flikt-ie dat? Je kunt op de meeste foto’s niet zien dat er een betrekkelijk eenvoudig opstapje is naar de steen.