Rennen, fietsen en leven in eigen stad (en daarbuiten)
In al die jaren dat ik inmiddels hardloper én couchsurfer ben, heb ik de twee activiteiten nog nooit gecombineerd. Zelfs niet toen Coen bij mij logeerde, wiens aanvraag ik nota bene had geaccepteerd omdat hij in 72 marathons van zijn geboorteplaats in Limburg naar Palermo was gelopen. Volgens mij liepen we onze rondjes toen vlak na elkaar, maar niet samen. Saaie pieten dat we waren. (Maar verder was het wel gezellig, hoor.)
Tony’s Chocolonely. Lokaal bier. Een hot tub. Weekendje rust, zou je denken?
Eigenlijk wilde ik dit weekend weer de drie afstanden van de CPC lopen. Die tellen op tot 36 km, dat komt wel ongeveer overeen met mijn trainingsschema dit weekend. Helaas durfde de CPC de organisatie nog niet aan. Nu was het dus zoeken naar een ander loopje met ongeveer die afstand.
Ik vond de Devil’s Trail in de Utrechtse Heuvelrug. Een evenement dat niet alleen het trailrunnen, maar ook de bovenstaande drie elementen tot hun identiteit gemaakt heeft. Work hard, play hard, zogezegd. Voor ieder wat wils: 8, 16, 26 en 36 km. Ik schreef me zonder veel nadenken in voor de 36 kilometer. Mijn enige gedachte: als ik deze overleef, inclusief de bijna 500 hoogtemeters, dan zal die 50 km over een paar weken ook wel lukken.
Nog maar vier weken te gaan tot de Indian Summer Ultra. Op dit moment zoek ik dus ieder weekend de onverharde paden op voor een lange afstand. Deze zaterdag doe ik het rustig aan met een trailrun van “maar” 21 kilometer. Ten eerste omdat deze week een relatieve rustweek is, even een adempauze tussen de duurlopen van meer dan 30 kilometer. Maar ook omdat ik zondag weer aan de bak moet, in teamverband tijdens een triatlon-estafette.
Mijn ouders zijn met vakantie. Op vrijdag neem ik hun oppasdienst op mijn neefje Dylan over. Het is heerlijk om tijd met hem door te brengen – hij is zo lief en vrolijk! (Behalve als hij honger heeft.) En hij zorgt voor de nodige extrinsieke motivatie om die ultra in oktober goed te volbrengen – mocht mijn intrinsieke motivatie het op een goed moment (ergens rond de 30 km vermoed ik) laten afweten. Mijn uitvalsbasis is dit weekend dus Brabant, en de trail die ik heb uitgezocht is de Smokkelaarstrail in Goirle.
Vorig jaar liep ik hem voor het eerst: de Sint Pietersbear Trail. In een vlaag van corona-overmoedigheid (“toch genoeg tijd om te trainen”) schreef ik me in voor de tweedaagse challenge: 14 km op zaterdag en 32 op zondag. Achteraf zei ik: “Er is ruimte voor verbetering.” Ik eindigde 19e van de 24, als 5e van de 7 dames, met een totale tijd van 5 uur, 32 minuten en 4 seconden. Het ging ook niet gemakkelijk. Hitte, overmoedig die eerste afstand van 14 km lopen, concluderen dat dat al geen fun run was, slecht slapen, een brandstofprobleem op de 32 km doordat ik mijn gelletjes niet goed vastgemaakt had, een valpartij, kramp en tot overmaat van ramp TWEE keer die vervloekte Observant op moeten.
Zondagochtend, kwart over vijf. De kroegen in de Atheense wijk Exarchia zijn nog open, voor sommige mensen is de zaterdagavond nog niet afgelopen. Voor mij is de nieuwe dag al begonnen. De dag dat ik in de voetsporen zal treden van de soldaat Pheidippides, die meer dan 2500 jaar geleden van Marathon naar Athene rende, om de autoriteiten te laten weten dat de Slag bij Marathon gewonnen was. De dag dat ik in de voetsporen zal treden van Spiridon Louis, die tijdens de eerste moderne Olympische Spelen in 1896 de marathon won.
Touringcars leveren ons af in Marathon. De zon komt net op. Langzaamaan verzamelen 20.000 mensen zich op de atletiekbaan van het stadje. Ik zie shirts van evenementen van over de hele wereld. De prullenbakken vullen zich met bananenschillen en lege waterflesjes. Langzaamaan verplaatst de menigte zich naar de startvakken.
Donderdag 30 mei, kwart voor drie ‘s ochtends. Als een kind naar zijn verjaardag, zo keek ik uit naar deze dag. Al maanden verheugde ik me erop, al dagen praatte ik nergens anders over. De regelmatige mailtjes van de reisorganisatie en de whatsappgroep met de andere hardlopers maakten de voorpret alleen nog maar leuker.
Vier dagen naar Spitsbergen. Waar anderen hun Hemelvaartsweekend op de camping in Luxemburg doorbrengen, in een huisje in Duitsland of gewoon thuis, ga ik een halve marathon lopen aan het einde van de wereld. Bijna dan. 78° noorderbreedte, ongeveer 1300 km van de Noordpool. Zo ver noordelijk ben ik nog nooit geweest.
Tijd voor een nieuwe krachttraining. Spierpijn gegarandeerd, want vanwege de regen buiten liepen we niet een relaxed rondje in. In plaats daarvan deden we onze warming-up binnen, en dat was een stuk minder ontspannen dan dat we gewend waren.
Voor de WOD moesten we weer naar de assault bike. Het is ongelooflijk hoe snel dat ding je uitput. In tweetallen 30 kcal verbranden (in je eentje dus ongeveer 15) – een minuut werk ongeveer – en daarna kun je niets meer. Ook al was het de bedoeling dat we daarna gingen touwtjespringen tot het volgende tweetal 30 kcal had verbrand.
De Rokkeveense Dekkerloop in Zoetermeer: hoe kom je dáár nou weer terecht? Nou ja, dat is dus de kracht van reclame. Bij de finish van de Laan van Meerdervoortloop in november werden er flyers uitgedeeld voor deze wedstrijd en ik was direct geïnteresseerd, ondanks de weinig sexy klinkende naam. Ten eerste: Zoetermeer is min of meer om de hoek. Ten tweede: er begon zich in mijn hoofd al een voornemen te vormen om in 2019 iedere maand mee te doen aan een evenement. En ten derde: mijn trainingsschema voor de 10 km zou dan net afgelopen zijn en dat wilde ik, net als met de 5 km, bekronen met een wedstrijd.
De vorige twee weken waren uitgevallen vanwege Kerst en Oud & Nieuw, maar deze week was het weer tijd voor een van mijn favoriete trainingen: crossfit in Scheveningen. De WOD (work-out of the day) was deze keer in tweetallen. Mijn maatje en ik begonnen met een cardiorondje, waarin we samen 40 kcal moesten verbranden op de assault bike (wat een onding is dat!), 100 keer moesten touwtjespringen en 50 kcal moesten verbranden op de roeimachine (na die assault bike was dat bijna rust). Daarna deden we een minuut of 20 lang setjes van 20 chin-ups, 20 box jumps, 25 shoulder presses, 25 kettlebell deadlifts, 30 knee-to-chests en 20 wallballs. En daarna snel door naar een vergadering, waar ik alle stroopwafels heb opgegeten.
Het nieuwe jaar is begonnen – en er staan zó veel leuke doelen op de planning! Een van de dingen die ik in 2019 wil bereiken, is om (weer) topfit te worden. Wanneer ik goed in vorm ben, zit ik ook lekker in mijn vel – het tegendeel heb ik in december wel weer gemerkt. Én ik wil weer lekker wedstrijdjes kunnen rennen dit jaar, als het kan met een beetje mooie tijden. Heel stiekem droom ik ook nog van een najaarsmarathon, maar dat moet nog wat meer vorm krijgen.
In ieder geval: genoeg reden om aan de bak te gaan!