In de zomer gaat de zon er niet onder. Een wapen bij je dragen is geen overbodige luxe, want buiten de hoofdstad Longyearbyen kun je ijsberen tegen het lijf lopen. Zelfs tijdens de warmste maanden van het jaar wordt het er niet warmer dan een graad of 5. Er wonen ongeveer 2.500 mensen – want zeg nou eerlijk: wat heeft iemand op een afgelegen eilandengroep op pakweg 75 graden noorderbreedte te zoeken?
En ieder jaar wordt er een marathon georganiseerd.
Een vrouw gaat buiten de kwallennetten zwemmen in een Australische zee. Een man kajakt in zijn eentje een wildwaterrivier af, die nog nooit eerder door iemand is bedwongen. Prins Friso skiet off-piste in een lawinegebied. Een man probeert een selfie te maken met een grizzlybeer.
Als je het internet afstruint, kom je genoeg voorbeelden tegen van mensen die risico’s nemen, tijdens verre reizen of met extreme sporten, en het niet kunnen navertellen. Ze overschrijden de grenzen van hun eigen lichaam. En dat kan op nogal wat manieren. Gevaarlijke dieren (of dat nou kwallen zijn of beren), onderkoeling, verdrinking, hoogteziekte, lawines, warmtestuwing, een val van grote hoogte, caissonziekte, malaria, uitdroging… houd daar maar eens allemaal rekening mee als je op reis gaat en op zoek bent naar stoere avonturen om thuis aan je vrienden te kunnen vertellen. Read More
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik van reizen houd. En van lezen. En dat ik dus helemaal gelukkig word van boeken over reizen. Liefst over reizen naar verre, extreme, onherbergzame gebieden.
Mijn (inmiddels oud-)collega’s kenden mij goed genoeg. Bij mijn afscheid gaven ze mij het boek Before they pass away – de verhalen achter de foto’s van Hannelore Vandenbussche. Al op het eerste gezicht was ik weg van het boek. Een mooie, gebonden editie, met twee leeslinten in de kleuren van de omslag, een voorwoord door Floortje Dessing, een wereldkaartje in de kaft met alle plaatsen die bezocht zijn, en per locatie een overzichtspagina met een kaart en de reisdetails. En dan de locaties: Namibië, Mongolië, Siberië… plekken die heel hoog op mijn verlanglijstje staan. Ik kon niet wachten tot ik thuis was en in alle rust het boek kon verslinden. Tegelijkertijd wilde ik er zuinig op zijn, er zo lang mogelijk van genieten – een gevoel dat ik altijd heb bij een mooi boek. Ruim een week lang heb ik dus steeds stukjes van het boek gelezen. Read More
Een all-inclusive resort. Ik zou er nooit aan beginnen, zei ik altijd. Drie maaltijden per dag, alles wordt voor je geregeld, je hoeft het terrein niet af. Eten, relaxen, drinken, slapen, repeat. Saaaaai…
Totdat ik reisbegeleider werd. Read More
Foto: Ron Theunissen
Wat heeft een trol te zoeken tussen twee rotswanden op honderden meters hoogte?
Weinig mensen weten het antwoord op deze vraag. Feit blijft wel dat het er is: een vreemde steen die tussen twee rotswanden zit geklemd op bijna een kilometer boven een fjord. Je kunt erop staan en dat levert adembenemende plaatjes op. Niet alleen is de omgeving prachtig, maar daarnaast is de grote vraag voor iemand die zo’n foto alleen maar ziet: hoe flikt-ie dat? Je kunt op de meeste foto’s niet zien dat er een betrekkelijk eenvoudig opstapje is naar de steen.
Het was weer zo’n dag vandaag. Het soort dag dat we al veel te veel gezien hebben sinds het begin van de vakantie. Je ligt in je tent en je hoort het karakteristieke geluid op het doek. Het regent. Alweer.
Komt nog eens bij dat we vannacht in het wild hebben gekampeerd. In Noorwegen geldt het allemansrecht (allemannsretten). Dit houdt in dat je particuliere grond mag betreden om van de natuur te genieten. Ook het opzetten van je tent in de vrije natuur valt binnen dat recht. We hadden dus een wonderschoon plekje gevonden, langs een smalle bergweg, in een wildernis boven de boomgrens – maar het kwam er niet van om er echt van te genieten. Gisteravond joeg de kou en de regen ons al snel naar onze tenten – zelfs het kampvuur kwam niet echt op gang – en vanochtend joeg de regen ons snel de auto in. Als we ergens inmiddels heel goed in zijn geworden, dan is het om in de regen zo efficiënt mogelijk ons kamp op te breken. Read More
Het kan met recht een van de meest toeristische plekken van Noorwegen genoemd worden. Een rotsformatie in de vorm van een plateau van 25 x 25 meter, te bereiken via een twee uur durende hike (enkele reis). De Preikestolen – in het Nederlands: de preekstoel.
Ik was er eerder geweest en kon mij nog de massa’s mensen van de terugweg herinneren. Een winkelstraat op koopzondag noemden we het. Met als enig verschil dat een winkelstraat meestal niet zo hobbelig en rotsig is. En misschien waren op het wandelpad toch nog iets minder mensen. Maar het waren er in ieder geval genoeg om irritant te zijn. Read More
Een paar enthousiaste schapen kondigden een nieuwe dag aan. Alsof ze naast je tent stonden. En het was pas 5 uur…
Maar het was al licht, en het contrast met gisteren kon niet groter zijn. Vanaf het passeren van de Duits-Deense grens hebben we alleen maar regen gezien. Gedruppel, gespetter, gemiezer, maar vooral gehoos. Urenlang zagen we alleen maar water en grijze lucht, de rode achterlichten van mensen voor ons, en net iets te vaak remlichten die weer een stuk langzaam rijden aankondigden. Op de achterbank leerden mensen jongleren en werd er uitgebreid gediscussieerd over wie de Mol was – íémand moest die regen, na alle weken droogte, toch veroorzaakt hebben? En af en toe hadden we een gemeenschappelijke “vijand”, zoals de bruine del – de auto voor ons die onnodig links bleef rijden, net wat te langzaam reed en bovendien slingerde. Of de auto zonder lichten die in de loop van de avond invoegde en die echt niet te zien was. Het duurde zeker een kwartier voordat die de signalen van medeweggebruikers begreep en zijn lichten aanzette. Read More
Vitaminen uit een potje. Ik ben er altijd een beetje sceptisch over. Alles wat je nodig hebt, zou je toch uit een evenwichtig dieet – of een gezonde leefstijl in het algemeen – moeten kunnen halen?
Alleen al om die reden zou ik nooit veganist worden. Vitamine B12 krijg je alleen maar binnen met het eten van dierlijke producten. Natuurlijk kun je supplementen slikken, maar op het moment dat je dat structureel moet doen, kun je mijns inziens beter eerst kijken naar je voedingspatroon.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het mij niet altijd lukt, alle voedingsstoffen uit voedsel halen. Read More
Als er één dag is waarvan het programma van tevoren vaststaat, dan is het de woensdag. Op die dag hakken we de week doormidden en is iedereen – inclusief de leiding – toe aan rust. Lekker hangen aan het zwembad dus. En niet koken, maar patat halen. Terwijl de kinderen bommetjes maken of lekker in het gras liggen te kaarten, haalt de leiding de nodige uurtjes slaap in op een handdoekje in de zon. Read More