Rennen, fietsen en leven in eigen stad (en daarbuiten)
Heeft iemand wel eens tegen jou gezegd: “Voor jou beklim ik de Mount Everest”? En dat daarna ook gedaan?
Nee. Tegen mij ook niet.
In de film L’Ascension van Ludovic Bernard is dat wel wat hoofdpersoon Samy aan zijn jeugdliefde Nadia belooft. Met een veel te grote rugzak vertrekt hij naar Nepal om deze belofte waar te maken.
Het ene moment ben je lekker aan het lopen en lijkt het alsof je je nooit beter gevoeld hebt. Het volgende moment zit je op de grond en voelt je rechterenkel aan alsof je er nooit meer op kunt lopen. En dat allemaal door een stoeprandje dat in het donker niet goed te zien was.
Shit. Schreef ik dinsdag nog over al mijn goede voornemens en ambities – de dag daarna drukt de realiteit mij al met de neus op de feiten. Enkel verstuikt.
Naar het clubhuis van de atletiekvereniging terughobbelen ging nog wel. Op advies van een groepsgenoot heb ik zelfs een stukje gedribbeld. Pootje omhoog, ijs erop, en wachten op de rest van de groep.
De ellende begon toen ik thuis was.
“Stoppen met roken.”
“Minder vaak op mijn telefoon zitten.”
“Gezonder leven.”
Grote kans dat de mensen die het bovenstaande hebben aangekondigd, deze voornemens nu, op dag 2 van 2018, al hebben laten varen. Dat is ook niet zo gek. Het zijn (voor veel mensen) nogal rigoureuze gedragsveranderingen. Hoe ga je die voor elkaar krijgen, als je de doelen niet eens Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdsgebonden formuleert?
Aan die voornemens doe ik niet mee. Wel vind ik het leuk om vooruit te kijken naar 2018 en te dromen over de dingen die dit jaar zouden kunnen gebeuren. En waarom zou ik die dromen niet een handje helpen?
In de zwemsport kunnen 0,03 seconden het verschil maken tussen vergetelheid en eeuwige roem. In het hardlopen luistert het allemaal iets minder nauw.
Drie hele seconden, om precies te zijn. Dat was de tijd die Joshua Cheptegei boven het baanrecord van de Zevenheuvelenloop zat. Nog steeds een bewonderenswaardige prestatie: 15 kilometer in 41 minuten en 16 seconden. Maar over een week is Runner’s World hem vergeten, blikken de hardloopbloggers alweer vooruit op alle mooie voorjaarslopen van 2018 en blijft het Leonard Patrick Komon waar iedereen het bij de Zevenheuvelenloop over heeft. Met zijn baanrecord van 7 jaar oud.
Mijn broer en ik zagen Cheptegei starten.
De donkere, koude wintermaanden komen er weer aan en ik ben net jarig geweest. Dat betekent dat er weer een hoop boeken zijn die gelezen moeten worden. Een van de verjaardagscadeautjes waarvan ik niet kon wachten om erin te beginnen, was het boek Niet de race maar de reis van Jolanda Linschooten, een Nederlandse ultraloopster. Zij beschrijft in haar boek een hardlooptocht van Land’s End naar John O’Groats, dwars door Engeland, Wales en Schotland. Een tocht van bijna 2.000 km, waar ze 48 dagen over deed.
Dit gaat niet over tennis. Dit gaat over verzengende hitte en extreme kou. Over duizenden en duizenden meters te voet afleggen onder omstandigheden die vaak verre van ideaal zijn. Het gaat over grenzen verleggen en er soms zelfs een beetje (ver) overheen gaan. En uiteindelijk over iets dat slechts een zeer select deel van de aardbewoners daadwerkelijk voor elkaar heeft gekregen.
Twee jaar geleden liep ik een rondje hard door een park in de buurt van mijn huis. Het was rond een uur of 7 ’s avonds en het was al donker. Opeens voelde ik een hand op mijn billen, een kneepje. Verbijsterd draaide ik mij om. Twee jongens van hooguit een jaar of 20 fietsten voorbij, erg ingenomen met zichzelf. Ik was te verbouwereerd om iets uit te brengen.
Terug thuis zette ik het voorval verontwaardigd op Facebook. De reacties – die alleen van mannen kwamen overigens – waren minstens zo verontwaardigd. “Ik neem aan dat die gast nu niet meer kan lopen” was nog wel een van de mildste. Een facebookvriend die het lef zou hebben gehad om te reageren in de strekking van “Wie gaat er dan ook door het donker hardlopen”, zou ik keihard van repliek hebben gediend. En daarna hebben ontvriend waarschijnlijk.
Met alle gebeurtenissen afgelopen zomer – een berg beklimmen, scoutingkamp, een reis begeleiden – en daarbij een blessure, is een beetje de klad gekomen in het hardlopen. Af en toe een rondje van 5k, waarbij na 4,5 km de kramp in mijn kuit schoot – meer zat er niet in. Op de Kilimanjaro liep ik op mysterieuze wijze de pijn uit mijn rechterkuit, en sinds ik thuis ben, ben ik voorzichtig aan weer aan het opbouwen, zorgvuldig rekkend en strekkend voor en na de training.
Bron: Geralt (Pixabay)
Een paar maanden geleden schreef ik over het belang van communicatie met couchsurfers, om het voor jezelf als host leuk te houden. De boodschap was dat veel vervelende situaties en ongemakkelijk voorkomen kunnen worden, als je deze maar tijdig uitspreekt – het liefst zelfs voor bent.
Blijkbaar leer ik niet van mijn eigen lessen.
Vorig jaar wilde ik op reis naar Jordanië en ik was aan het overwegen om dat in mijn eentje te doen. Bij mijn ouders hoefde ik daar niet mee aan te komen: een land in het Midden-Oosten, zo ongeveer het enige relatief stabiele land tussen allerlei conflictgebied, islamitisch, en dat wilde ik alléén doen?
“Waarom ga je niet naar Marokko of zo, als je graag wat van die Arabische cultuur wilt zien?”
“Marokko heeft geen Petra.”
“Ja, maar Jordanië heeft geen Marrakech.”