Middeleeuws zwaardvechten en op hike

Denk je dat je lekker kunt slapen na een lange dag, staat ineens je leiding voor de tent. “Eruit, nu! Schoenen aan, broek aan, jas aan, das mee, en meekomen!”

En vervolgens geblinddoekt worden met je eigen das. Meegesleurd worden naar de parkeerplaats en in een auto geduwd worden. Sommige scouts nog met handboeien om ook. Die auto’s rijden vervolgens naar een plaats in de middle of nowhere en laten de scouts daar achter, nog steeds met een blinddoek om. Zie dan maar eens thuis te komen.

 

Gelukkig hebben sommige scouts nog richtingsgevoel, zelfs in het tijdperk van Google Maps. Ze wandelden allemaal, in ongeveer een uur tijd, min of meer regelrecht naar het kampterrein terug. Eindelijk echt naar bed…

 

Mensen die je zomaar midden in de nacht uit je bed halen: tegen dit soort figuren wil je je wel wapenen. Gisteren hebben onze scouts daarom les gekregen in de voorloper van de wapentechniek: middeleeuws zwaardvechten. De workshop werd gegeven door twee mannen die hier echt hun sport van hebben gemaakt – nog eens iets anders dan hockey – en het bleek moeilijker te zijn dan verwacht. Probeer maar eens de juiste bewegingen te maken, als er iemand met een zwaard in de aanslag op je af komt.

Ook andere delen van de uitrusting kwamen aan bod. In de 1000 jaar dat de Middeleeuwen hebben geduurd, is er natuurlijk wel wat veranderd, ook in de helmen die de zwaardvechters droegen. Maar ze hadden één overeenkomst: ze waren zwaar. Probeer daar maar eens mee te vechten, terwijl je hele lijf ook nog in een plaatstalen harnas zit.

Misschien moeten we toch ook een kijkje gaan nemen bij modernere wapentechnieken, die iets praktischer zijn.

 

Terwijl we gisteravond de WK-finale aan het kijken waren – een van de scouts gelooft nog steeds dat Kroatië gewonnen heeft – is er iets vreemds gebeurd: een van onze leiding is verdwenen. Het is Don Marco, het hoofd van de maffia. We vermoeden dat hij is ontvoerd. Tijdens de hike vandaag gaan we op zoek naar aanwijzingen waar hij gebleven kan zijn.

 

Ja, die hike. Een vast programma-onderdeel op kamp. Het enige dat een verrassing blijft, is of het een hike van een of van twee dagen zal zijn. De afgelopen twee jaar hebben we steeds twee dagen gelopen en ergens primitief overnacht. Vanochtend slaakten de scouts een zucht van opluchting toen ze op het hikeboekje “Eendaagse hike” zagen staan.

De hike is niet gewoon een routebeschrijving, maar de scouts moeten puzzelen om te achterhalen waar ze heen moeten. Plaatjes van kruispunten interpreteren is nog vrij gemakkelijk. Een lijn waar alle verkeerde afslagen aan zijn aangegeven is al iets ingewikkelder. En als je ook nog met kaart en kompas aan de slag moet, dan is de uitdaging compleet.

 

Ik kan je alvast vertellen: Don Marco gaan de scouts niet vinden vandaag. Wel een aanwijzing waar hij morgen zal zijn: in een “safehouse”. Ja zeg. Dáár schieten we wat mee op.

Ondertussen liggen er op het kampterrein allerlei kaartjes verspreid met de themafiguren van de bevers. Zijn de scouts een béétje oud voor. Of wordt er soms iets anders bedoeld met de kaartjes? Is het een hint?

One comment

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

%d bloggers like this: