Quarantaine

Ziezo, mijn vuurdoop voor het coronatesten zit er weer op. Over zo’n coronatest kun je enorm bang gemaakt worden, net als over wortelkanaalbehandelingen en vroeger over die twee vaccinaties die je krijgt als je negen jaar oud bent – over dat laatste kan mijn zusje meepraten. En de twee testklanten die vóór mij onder handen genomen werden, hielpen ook niet mee – kokhalzen, hoesten, klagen…
Zoals altijd bij dit soort dingen viel het mee. Stokje in de neus, stokje in de keel, mededeling dat je thuis moet blijven tot je de uitslag hebt, en nu wachten.

En niet op kraambezoek bij mijn pasgeboren neefje dus. Dat allemaal vanwege een positieve test van een vriendin met wie ik een week geleden ben gaan hardlopen – en tijdens het hardlopen is anderhalve meter afstand houden lastig, dan kun je elkaar niet verstaan. De kans dat ik óók positief test, is waarschijnlijk niet al te groot. Maar ik zou het mezelf nooit vergeven als ik de boel nu zou bagatelliseren, toch naar mijn neefje zou gaan, en er later achter zou komen dat ik toch besmettelijk ben. Dat neefje is er over een week ook nog. Tot die tijd moeten mijn broer en schoonzus maar lekker veel foto’s sturen.

De komende 48 uur zit ik thuis. Korter als de GGD een beetje doorwerkt – de hardloopvriendin had haar uitslag dezelfde dag nog. Tijd voor wat huismusactiviteiten dus! (Want die heb ik de laatste tijd, tijdens de winter en met de avondklok, nog niet genoeg gedaan.)

Quarantaine-activiteit #1: Postcrossing

Ik heb al meer dan tien jaar een account, en mijn enthousiasme ervoor komt met vlagen: kaartjes sturen naar mensen over de hele wereld. Voor ieder kaartje dat je stuurt, krijg je er een terug van een willekeurig persoon.

Als je dit een tijdje doet, zul je merken dat je vooral stuurt naar (en ontvangt uit) Duitsland, Verenigde Staten en Rusland. Dat lijkt wat saai, maar dat hoeft niet per se zo te zijn, want vooral de Duitsers zijn erg goed in leuke kaarten uitzoeken. En het Engels van de Duitsers en Amerikanen is van een dusdanig niveau, dat ze er vaak ook in slagen om een leuk berichtje op het kaartje te schrijven. Enkele van mijn favorieten van de laatste tijd: een kaart over stemrecht voor vrouwen die aankwam op verkiezingsdag, een kaart met mijn lievelingsdinosaurus, of eh, eentje met mijn lievelingseten.

En heel af en toe zit er iets unieks tussen. Een paar weken geleden viste ik uit mijn brievenbus een kaart met een registratiecode met maar drie cijfers. (Voor de niet-postcrossers: dat betekent dat er uit dat land minder dan duizend kaarten verstuurd zijn. Ter vergelijking: Duitsland zit inmiddels over de tien miljoen.) Christmas Island. Ik moest het opzoeken. Ik wilde er meteen heen – maar dat komt waarschijnlijk vooral doordat verre reizen op dit moment helemaal niet mogelijk zijn.

Enige nadeel van postcrossen tijdens quarantaine: je mag niet naar buiten om de kaarten op de bus te doen. Maar dat komt over een paar dagen wel weer. Je kaart mag een jaar over de reis naar de bestemming doen: die paar dagen zullen niet zoveel uitmaken.

Quarantaine-activiteit #2: knuffels haken

Na een paar maanden fanatiek kaartjes schrijven, raak ik op het postcrossen alweer een beetje uitgekeken. Dat komt ook doordat ik ergens anders verslaafd aan ben geraakt: knuffels haken.

Het begon met de zoektocht naar een sinterklaascadeautje. Ik had geen idee wat ik moest vragen, bedacht dat ik nog wat breibenodigdheden kon gebruiken – ik was op dat moment een IJslandse trui aan het breien – en vond op bol.com een setje met de dingen die ik nodig had én haaknaalden. En ik zag een leuk boekje met patronen voor knuffels. Twee neefjes op komst, dus ik dacht: kom maar op, leuke kraamcadeautjes!

Nou, dat liep een beetje uit de hand. Ik ben inmiddels twee boeken (en een paar internetpatronen) en een hele baal garen verder en ik zit tegenwoordig vrijwel elke avond met een haaknaald op de bank. Het is fijn om iets met je handen te kunnen doen tijdens het kijken van de zoveelste Netflix-serie. Terwijl ik met een project bezig ben, denk ik aan degene voor wie de knuffel bestemd is. (Ik ben ondertussen ook bezig met een deken en ik denk dan aan alle couchsurfers die ik hopelijk over een maand of twee weer kan ontvangen.) Zelf dingen maken geeft bovendien enorm veel voldoening!

Dusss… ik kruip zo weer lekker met een dekentje en een kop thee op de bank, zet The Crown aan en ga verder met het monster van Loch Ness. En stiekem ga ik daar ook nog wel mee door als ik straks een negatieve testuitslag krijg…

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

%d bloggers like this: