Wat te doen op Spitsbergen?

Huskytocht in Lapland, 2013. Foto: Guillaume Lançon (denk ik)

De tijd lijkt voorbij te kruipen wat dit betreft. Nog 4,5 maand tot de halve marathon op Spitsbergen. Enerzijds kan ik niet wachten, anderzijds weet ik dat ik nog wel een paar maanden nodig heb om de vereiste afstand te kunnen lopen. En voorpret is ook leuk. Bijvoorbeeld omdat ik nog moet bedenken wat ik op de andere dagen ga doen.

Ik maak het mezelf gemakkelijk en beperk mijn keuzes tot de excursies die bij de reis bijgeboekt kunnen worden. Die staan sinds een paar weken op de site en er is keuze genoeg. Een huskytocht maken over de gletsjer? Een hike of misschien een flinke fietstocht? Een duik in de Noordelijke IJszee? Of misschien toch maar de boot in, op zoek naar walvissen, vogels of dat ene uitgestorven Sovjetdorpje in het noorden?

Keuzestress. Het valt mee deze keer. De huskytocht valt af, omdat ik jaren geleden al eens een epische sledetocht met honden heb gemaakt in Lapland. Dat was zó bijzonder – twee dagen, een eigen slede met een span van vijf honden, overnachten in een primitief hutje, water halen in het meer, een houtgestookte sauna, noorderlicht – dat valt nauwelijks te overtreffen. Dus dat ga ik ook niet proberen.

Wat ik wél per se wil doen, is het ijszwemmen. De temperatuur van de zee zal begin juni nog niet echt hoog zijn – ik vermoed lager dan de temperatuur van de Noordzee op 1 januari. We krijgen geen wetsuit: het is dus echt de bedoeling dat we met weinig meer dan een bikini het water in gaan. De activiteit duurt 4 uur. In alle eerlijkheid zie ik mezelf niet 4 uur rondspartelen in water net boven het vriespunt – en ik verwacht ook niet dat mijn medezwemmers dat wel zullen doen. Ik verwacht dus instructies à la Wim Hof (“The Iceman”) om langere tijd in koud water te kunnen verblijven. Aangezien ik een watje ben bij de dompelbaden in sauna’s (hoewel de koude douches erger zijn), maar het wel een geweldige ervaring vind om er daarna weer uit te klimmen, is dit een vaardigheid die ik graag eigen zou maken.

En de excursie naar Pyramiden, dat verlaten mijndorpje uit de tijd van de Sovjet-Unie, is ook iets dat ik koste wat het kost op mijn lijstje wil hebben. Daar wil ik al naartoe sinds ik Floortje Dessing er jaren geleden heb gezien in 3 Op Reis. De interesse is meer gevoelsmatig – de mysterie van een spookdorpje gecombineerd met een interesse in 20e-eeuwse geschiedenis, met name van de Sovjet-Unie. Wat ik precies kan verwachten als ik daar ben, weet ik niet precies, maar ik verwacht in ieder geval prachtige, desolate uitzichten tijdens de bootreis ernaartoe. En ik heb de hoop dat ik dat een beetje mooi kan vastleggen op camera, zodat ik thuis ook nog iets heb om naar te kijken.

Met die excursies, Pyramiden op vrijdag en de zee op zondag, zit mijn weekend al min of meer vol. Zaterdag zal in het teken staan van de hardloopwedstrijd. Donderdag zal ik na de heenvlucht waarschijnlijk alleen nog maar behoefte hebben aan een bed in mijn hotelkamer – hoewel ik ga proberen de verleiding te weerstaan en in plaats daarvan ga verkennen wat ik in mijn eentje kan verkennen. Dat zal niet zo veel zijn, aangezien je de hoofd”stad” Longyearbyen niet uit mag zonder wapen. En ‘s avonds zal ik aanwezig zijn bij een diner in het bijna-sterrenrestaurant van de eilandengroep, om allerlei lokale gerechten te proeven met foute ingrediënten als zeehond (mijn 9-jarige zelf zou zich vol walging afwenden – en niet alleen omdat mijn 9-jarige zelf nogal kieskeurig was met eten).

Nu ik in grote lijnen weet hoe het weekend eruit gaat zien, heb ik er nog meer zin in. Geduld is een schone zaak…

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *