Communiceren met couchsurfers (2)

Bron: Geralt (Pixabay)

Een paar maanden geleden schreef ik over het belang van communicatie met couchsurfers, om het voor jezelf als host leuk te houden. De boodschap was dat veel vervelende situaties en ongemakkelijk voorkomen kunnen worden, als je deze maar tijdig uitspreekt – het liefst zelfs voor bent.

Blijkbaar leer ik niet van mijn eigen lessen. De afgelopen twee dagen heb ik een couchsurfer over de vloer gehad en nu voel ik me leeg – alle energie is even weg. Meestal geeft een couchsurfer energie – ook de dames over wie ik in mijn vorige stukje schreef waren onder de streep heel leuke mensen, ook al hadden ze misschien wat moeite met op tijd opstaan – maar nu ben ik blij dat de beste man weg is. Je haasten om op tijd thuis te zijn, terwijl de couchsurfer anderhalf uur later pas op de stoep staat – vragen of de couchsurfer boodschappen kan meenemen en vervolgens nog zelf naar de supermarkt moeten omdat op droge pizzabodems niet te leven is – om 7 uur toch maar eens op de woonkamerdeur bonken omdat ik graag om 7.15 uur naar mijn werk wil en er nog geen teken van leven is – drie keer moeten herhalen dat de couchsurfer niet pas op vrijdag kan vertrekken maar op donderdag al weg moet, omdat ik donderdagavond plannen heb. Wat ging hier mis?

 

Culturele verschillen

Mijn couchsurfer kwam uit Egypte. En Egyptenaren staan, als ik het internet mag geloven, niet bekend om hun punctualiteit. (Daar staan Egyptenaren overigens niet alleen in – ik denk dat Noord-Europeanen juist extreem gefocust zijn op het precies nakomen van tijdsafspraken, en zelfs zij niet allemaal.) Ik had dus misschien van tevoren kunnen weten dat 18.00 uur gemakkelijk 18.30 uur betekent. Of 19.00 uur. Dat hoort bij de cultuur.

Nou zul je mij ook nooit moeilijk horen doen als een couchsurfer een kwartier of zelf een half uur te laat komt – ik snap ook dat het moeilijk inschatten is hoe lang de tram precies doet over het stuk van het Centraal Station naar mijn huis. Maar anderhalf uur te laat vind ik irritant. Vul ik een halfuurtje nog met een beetje opruimen of facebooken, in anderhalf uur kan ik boodschappen doen of hardlopen – als ik zou weten dat ik het huis uit zou kunnen. Maar als ik weet dat ieder moment een couchsurfer voor mijn deur kan staan, dan doe ik dat niet.

Andere culturele verschillen vond ik moeilijker te duiden. Ik vermoedde dat de surfer moslim was – dat was hij ook – dus ik weet dat varkensvlees en alcohol dan not done zijn. Ik kende de reputatie van Egyptische mannen ten aanzien van vrouwen – vooral verbaal kunnen ze behoorlijk intimiderend zijn – maar daar was bij deze man werkelijk niets van te zien. Schoenen uit bij binnenkomst, oké. Deze man stond er ook op om mijn boodschappen te dragen en hij probeerde in de keuken heel behulpzaam te zijn – ongemakkelijk, maar mee te leven. Op andere gebieden nam hij dan weer weinig initiatief, bijvoorbeeld als het ging om wat er gekookt moest worden. Misschien wordt dat in zijn thuisland als een typische vrouwentaak gezien.

 

Taalbarrière

Af en toe komt het voor dat ik iemand over de vloer krijg die niet bepaald vloeiend Engels spreekt. In de meeste gevallen is dat de helft van een koppel, wat geen probleem is, omdat de partner dan het woord kan voeren. Maar als iemand alleen is, dan kan dit lastige situaties met zich meebrengen.

De taalbarrière ben ik tot nu toe alleen tegengekomen bij Europeanen – voor zover ik me kan herinneren een Française en een Italiaanse – en bij hen leverde het geen noemenswaardige problemen op in het bespreken van de randvoorwaarden van hun verblijf. Bovendien ben ik aan Franse en Italiaanse accenten gewend, met een Italiaanse tante en een half leven aan vakanties in Frankrijk. De man die ik nu over de vloer had, en die buiten Engels alleen Arabisch sprak, kon ik soms echt niet verstaan. En hij mij ook niet. En geloof me, dan is het soms gemakkelijker om te doen alsof je iemand begrijpt, dan om voor de vierde keer te vragen of hij het gezegde nog eens wil herhalen.

Hoe het misverstand over de vertrekdatum in de wereld is gekomen, weet ik niet. Er was wel vanaf het begin een discrepantie in de dagen die hij op de website had aangeklikt en de data die hij in zijn bericht noemde, maar ik was vanaf het begin duidelijk dat mijn bank tot vandaag beschikbaar zou zijn. Omdat we elkaar op zoveel andere gebieden niet begrepen, leek het me zinvol om dat gisteren nog even te herhalen, maar op de een of andere manier werd “je kunt tot morgen blijven” tot drie keer toe geïnterpreteerd als “dus ik moet op vrijdag vertrekken?”.  Nee, dat was niet wat ik zei.

 

Mijn eigen ongemak

Ik kan slecht toneelspelen. Als ik me niet op mijn gemak voel, dan merk je dat aan mij. Ik ga mezelf dan ook heel vervelend vinden: ik word word er onzeker door en daardoor word ik nog stiller en ongeduldiger. In mijn hoofd worden bepaalde dingen dan heel groot. Ik voel me rot over het feit dat ik de man tegenover mij niet kan volgen. Ik ben geïrriteerd dat ik nog boodschappen moet doen na een dag werken en anderhalf uur wachten, terwijl ik in de veronderstelling was dat de couchsurfer deze keer voor het eten zou zorgen. Met alle beste bedoelingen loopt de couchsurfer in de weg als ik al chagrijnig ben. Hij komt met de vraag om een stuk papier en een tube lijm (wat ik in eerste instantie weer niet verstond) op het moment dat ik naar mijn werk wil gaan en eigenlijk al te laat ben. Maak ik kleine irritaties niet groter dan ze zijn? Misschien. Het geeft ook aan dat er een grens zit aan hoeveel ik, persoonlijk, met een couchsurfer kan meebewegen.

 

En wat heb ik nu geleerd?

  • Aankomst- en vertrektijden: hoewel er mijns inziens echt geen twijfel kan zijn geweest over wat mijn mogelijkheden waren en de couchsurfer steeds zijn aankomsttijd aan mij bevestigd had, was dat blijkbaar niet genoeg. Nog duidelijker aangeven wat de overeengekomen periode is, en expliciet benoemen dat ik het op prijs stel dat wijzigingen in het schema zo vroeg mogelijk worden doorgegeven dus.
  • Eten: kennelijk was een gelezen appje “kun je iets te eten meenemen voor vanavond” ook niet duidelijk genoeg. Harder dan dat ga ik er ook niet om zeuren. Ik had het mezelf wel gemakkelijker gemaakt, als ik genoeg voorraad had gehad om dan maar een eenvoudige pastamaaltijd tevoorschijn te toveren.
  • In de weg lopen: als een subtiele opmerking als “nee, je hoeft de afwas niet te doen” niet werkt, dan maar wat directer. “Laat mij dat maar doen, ik weet hoe het werkt.” “Ga zitten – ik heb dit zo voor elkaar.” Maar directheid is niet altijd mijn sterkste punt.
  • Met de volgende couchsurfer klikt het vast weer beter.

 

En die energie? Met een beetje me-time komt die wel weer terug. Misschien niet vanavond, maar ik kijk al uit naar een avond niets doen morgen.

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

%d bloggers like this: