Een paar enthousiaste schapen kondigden een nieuwe dag aan. Alsof ze naast je tent stonden. En het was pas 5 uur…
Maar het was al licht, en het contrast met gisteren kon niet groter zijn. Vanaf het passeren van de Duits-Deense grens hebben we alleen maar regen gezien. Gedruppel, gespetter, gemiezer, maar vooral gehoos. Urenlang zagen we alleen maar water en grijze lucht, de rode achterlichten van mensen voor ons, en net iets te vaak remlichten die weer een stuk langzaam rijden aankondigden. Op de achterbank leerden mensen jongleren en werd er uitgebreid gediscussieerd over wie de Mol was – íémand moest die regen, na alle weken droogte, toch veroorzaakt hebben? En af en toe hadden we een gemeenschappelijke “vijand”, zoals de bruine del – de auto voor ons die onnodig links bleef rijden, net wat te langzaam reed en bovendien slingerde. Of de auto zonder lichten die in de loop van de avond invoegde en die echt niet te zien was. Het duurde zeker een kwartier voordat die de signalen van medeweggebruikers begreep en zijn lichten aanzette.
Het was al na tienen, toen we eindelijk op de camping in Hobro, midden-Denemarken, aankwamen. Het regende nog steeds en licht was het ook niet meer. Het opzetten van de tenten ging met militaire efficiëntie, om maar zo snel mogelijk een zo droog mogelijk onderkomen te hebben. En gezellig buiten zitten was er ook niet meer bij.
Hoe anders was het vanochtend. Geen wolkje meer te bekennen aan de lucht, een picknicktafel in de zon, en een uitstekend uitzicht over de Mariager Fjord. (Bij de inventarisatie gisteren gaf iedereen aan naar Noorwegen te gaan voor de watervallen en de fjorden. We kunnen terug naar huis. We staan hier bij een fjord en die stortbui van gisteren kan met recht een waterval genoemd worden.) Onmiddellijk hing alles te drogen aan de hekken en zat iedereen in het zonnetje te ontbijten. En zo laat mogelijk de tenten inpakken, zodat alles zo veel mogelijk droog meekwam.
De ochtend zette zich voort met een uitdaging 3D-tetris – hoe kan het, dat alles wat gisteren goed paste nu alleen met de grootste moeite in de bus te krijgen was? Met negen mensen, evenveel tenten en alle bijbehorende bagage – waarbij sommige slaapmatten bijna groter zijn dan hun eigenaren – zetten we de reis voort naar het noorden van Denemarken: op naar de veerboot naar Noorwegen. Naar nog meer fjorden en de watervallen. De lange hikes en de kanotochten.
De gezelligheid zit er in ieder geval in. Terwijl de hele bus meeblèrt met het liedje dat we eigenlijk gisteravond hadden moeten draaien (‘t Dondert en ‘t bliksemt), zoeken degenen op de voorste bank uit of de Duitse navigatie (we zitten in een Duitse auto) ook op een andere taal kan. Al dat Duits hangt ons nu al de keel uit. De autodropjes gaan ook om 10 uur ‘s ochtends al rond, het muziekthema is Nederlandse meezingers, de A-team-rollen worden verdeeld (met bijbehorende soundtrack) en de Groningers, Limburgers en Brabanders zijn elkaar al hun eigen dialecten aan het leren. Kortom: de stemming zit er goed in.
Norway, here we come!
