Het ene moment ben je lekker aan het lopen en lijkt het alsof je je nooit beter gevoeld hebt. Het volgende moment zit je op de grond en voelt je rechterenkel aan alsof je er nooit meer op kunt lopen. En dat allemaal door een stoeprandje dat in het donker niet goed te zien was.
Shit. Schreef ik dinsdag nog over al mijn goede voornemens en ambities – de dag daarna drukt de realiteit mij al met de neus op de feiten. Enkel verstuikt.
Naar het clubhuis van de atletiekvereniging terughobbelen ging nog wel. Op advies van een groepsgenoot heb ik zelfs een stukje gedribbeld. Pootje omhoog, ijs erop, en wachten op de rest van de groep.
De ellende begon toen ik thuis was.
Lopen was een marteling. Ik kon mijn voet al niet meer normaal op de grond zetten, laat staan dat die voet mijn gewicht zou dragen. En erger nog was het mentale aspect: hoe ga ik hierop een marathon lopen?
1. De situatie accepteren zoals die is
“Hoe moet dat nou met die marathon?” “Was dit maar nooit gebeurd, waarom heb ik niet beter uitgekeken?” “Waarom overkomt mij dit?” De gedachten helpen je geen steek verder, maar het is niet eenvoudig om ze los te laten.
Ik zit nu met een rechterenkel die twee keer zo dik is als mijn linker. En het doet pijn. Ik had het graag anders gezien, maar dit is het. Punt. Hier moet ik het mee doen.
Zoals Mark Manson zegt in The Subtle Art of Not Giving a Fuck: het leven smijt rotzooi naar je toe. Dat is onvermijdelijk. Maar waar je wel wat aan kunt doen, is hoe je ermee omgaat.
2. Een handelingsplan maken
Dus. Met deze rotzooi moet ik nu dealen. Hoe maak ik er het beste van?
Allereerst door verstandig te zijn. Volgens dokter Google, mijn trainer, de anderen in de trainingsgroep en mijn facebookvrienden – ze waren eensgezind, dat is wel prettig – moet ik mijn voet omhoog houden en goed koelen. Check. IJsblokjes in de vriezer in de winter – ik wist wel dat het ergens goed voor was.
Daarna is het zaak om naar je lichaam te luisteren. De zwelling zou binnen een paar dagen moeten afnemen en dan zou ook het lopen weer gemakkelijker moeten gaan. Het lopen gaat nu al gemakkelijker dan vanochtend, dus als die progressie voortzet, dan zal ik inderdaad binnen een dag of twee weer normaal mijn voeten kunnen neerzetten.
Fietsen naar mijn werk wil ook nog wel – gelukkig, want de bussen staakten vandaag. Maar traplopen naar de achtste verdieping, daar begin ik nog maar niet aan. Aan hardlopen denk ik voorlopig nog niet. Wanneer mijn voet weer normaal is, ga ik dat weer proberen, en als mijn lichaam protesteert, dan ga ik voorlopig wel meer zwemmen. Bij mijn zwemtrainer is vast iets te regelen.
Pas wanneer korte stukjes hardlopen weer pijnloos gaat (voor zover hardlopen pijnloos is natuurlijk), dan kan ik gaan kijken hoe ik mijn schema weer kan oppakken.
3. De doelen bijstellen
Het is nog een beetje vroeg om al naar de marathon te kijken. Die is pas over drie maanden. Als ik volgende week weer kan lopen, dan hoeft er waarschijnlijk niets aan mijn doelen te veranderen.
Gaat het langzamer, dan moet dat natuurlijk wel. In het ergste geval ben ik mijn inschrijfgeld kwijt en moet ik later een marathon lopen. Niet leuk, maar geen wereldramp. Maar als ik de verhalen mag geloven, is die marathon echt nog niet uitgesloten.
Als het herstel langer duurt, is alleen de tijd binnen de 4 uur misschien niet realistisch. In dat geval is “gewoon uitlopen” ook een heel mooi doel.
4. Lief zijn voor jezelf
Zwelgen in zelfmedelijden is niet handig. Maar een leuke nieuwe serie uitzoeken op Netflix, als ik toch wat meer tijd op de bank moet doorbrengen, maakt de hersteltijd wat draaglijker. Net als genieten van dat laatste beetje ijs uit de vriezer. Of een lange warme douche (met die lekker ruikende doucheolie die ik voor Sinterklaas heb gekregen).
Als ik dit weekend geen tijd heb voor een duurloop van twee uur, kan ik misschien verder met mijn schilderproject. Of een leuke online cursus uitzoeken – over de wetenschap achter lichaamsbeweging bijvoorbeeld. Heb ik de komende tijd ook weer wat om over te schrijven.