Raceverslag: Poort naar het Heuvelland 2025

Het leek een goed idee: tijdens het eerste weekend van 2025 een goede hardloopstart maken door me in te schrijven voor de 24 km van van de Poort naar het Heuvelland, een trailrun in Zuid-Limburg – inderdaad, net ten noorden van het Heuvelland. Mijn oom Bart doet hem ieder jaar en probeert de andere hardlopers van de familie al jaren te overtuigen dat ze mee moeten doen. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, is dat het in januari nog best wel eens slecht weer kan zijn. En 5 januari 2025 levert in dat opzicht: regen, regen, en – wait for it – REGEN! Tel daar nog windkracht 5 en een koude nacht bij op, en je hebt een idee van hoeveel zin wij hadden in deze wedstrijd toen we aan de ontbijttafel zaten.

Maar goed, je hebt je ingeschreven, je hebt ervoor betaald, dan laat je je niet tegenhouden door een beetje regen. Bovendien was het een déjà-vu van de Alfa Bear Trail van half november. Toen had ik mezelf uitgenodigd bij mijn leuke tante Simone (😘) – en ook toen liep ik 24 km en waren de weersvoorspellingen ongekend slecht. Zelfs de locatie was min of meer hetzelfde: ik liep vandaag één snelweg zuidelijker dan anderhalve maand geleden. Ik kon me herinneren dat ik niet al te veel last had gehad van de regen, maar dat het parcours vooral één grote modderpoel is. Als vandaag een beetje te vergelijken zou zijn, dan was het te overleven.

Hoe dan ook was het moeilijk om de warme kantine uit te komen, waar we spraken met een stel dat de trailruns en de zorg voor de kinderen eerlijk over het weekend verdeelde. Gisteren liep de man de Cauberg Trail, vandaag was het de beurt aan de vrouw – ze zou als eerste dame finishen. Maar een paar minuten voor het startschot moest het toch echt.

Shackles off my feet so I can dance, I just wanna praise you -“ – het muziekje was alvast motiverend. Door de stromende regen liepen we een rondje over de baan, voordat we werden losgelaten op de onverharde paden. Van het water uit de lucht had ik al vrij snel geen last meer, zoals meestal met regen tijdens het hardlopen. Dé uitdaging van deze trail diende zich na de eerste bocht aan. Een karrenspoor waarin beide sporen vol water stonden; alleen de middenberm en de graskantjes leken enigszins droog. Het deelnemersveld verdrong zich bij de droge plekjes, maar ik kon niet voorkomen dat ik toch natte voeten kreeg. En het water was koud! Op twee ijsklompjes rende ik verder, om even later, bij een smal pad afgezet met prikkeldraad, geen andere keuze te hebben dan wéér door het water gaan. Achter me hoorde ik hoge gilletjes van deelnemers die de plassen ook niet konden ontwijken. Als dit een voorbode was voor de rest van de trail, dan werd dit een heel lange dag…

IJskoude voeten worden wel weer warm als je erop blijft hardlopen, merkte ik al snel. Gelukkig, want op de stukken asfalt na waren de paden op hun best modderig, en op hun slechtst kleine beekjes. De grond was zo verzadigd na een seizoen vol nattigheid, dat het de buien van vannacht en vanochtend niet meer kon opnemen, dus het water zocht zich een weg boven de grond. Dat werd slootjes springen voor gevorderden voor de deelnemers van de trail. In het begin is dat nog grappig, als je benen nog fris zijn, maar na elke sprong werden de benen zwaarder. Ik zette mijn koptelefoon maar aan, en als je de verhalen hoort over de meidagen van 1940, het vroege leven van Stalin en een paraglider die naar de stratosfeer wordt gezogen, dan valt het beetje water hier toch best wel mee.

Ook als ik de vrijwilligers zag, besefte ik dat ik niet de slechtste deal had. Ze keken er blij bij hoor, in hun dikke regenjas, onder een paraplu en met een thermosfles hete koffie binnen handbereik, maar ik wed dat ze ook liever droog, zonnig weer hadden gehad. Elke vrijwilliger kon rekenen op een glimlach en een bedankje, en met de mensen bij de twee verzorgingsposten praatte ik wat langer. Bij de eerste post waren ze erg geïnteresseerd in hoe ik mijn stokken aan de tas had vastgemaakt (Salomon, ik heb jullie maar weer even gepromoot), bij de tweede zeiden ze me dat ik blij moest zijn dat ik geen waterdichte schoenen had. Sommige lopers hadden die blijkbaar wel – daar was het water aan de bovenkant ingestroomd en kon er nu dus niet meer uit. Die tip had ik al eens eerder gehoord

Het rondje was vrij overzichtelijk: er was een rondje van 12 km, en voor de 24 km was daar nog een lus van 12 km aan vastgemaakt. Dat was pas aan het eind van het 12-km-rondje, dus toen ik weer terug bij de splitsing kwam, wist ik dat het niet meer ver kon zijn. Nog een paar slingertjes over – wederom – modderig gebied, nog een hond die tegen mijn kuiten sprong, nog een deelnemer die mij voorbij kwam omdat ik toch zo nodig weer overal foto’s van moest maken – en toen waren we alweer bij het overstroomde karrenspoor van de eerste kilometer. Dat hoefden we niet nog een keer te doen – wel naar de atletiekbaan, nog een hele ronde, en na 2 uur en 40 minuten zat het avontuur erop. Het viel me nog mee, ik dacht dat ik veel langer onderweg was.

De playlist was toepasselijk: terwijl ik een stuk Limburgse kruimelvlaai verorberde, maakte Liverpool Rain plaats voor Riders on the Storm. Iemand heeft hier in een sadistische bui liedjes op het weer zitten uitzoeken. Ik hoorde het maar niet veel langer meer aan – de medium warme douche was op dit moment een prettiger vooruitzicht.

Voor de mensen die zich afvragen of ze deze trail eens moeten lopen: is het een leuke route? Geen idee, alleen maar naar mijn voeten gekeken eigenlijk. Maar voor € 20 kun je je er geen buil aan vallen. Bovendien heb ik altijd warme gevoelens voor een kleinschalig evenement als dit.

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *