hardlopen – Hometown Wanderer

Raceverslag: Druivenmarathon 2025 (42 km)

Een paar minuten voor de start valt het kwartje. De speaker roept om dat de deelnemers aan de marathonafstand klaar staan voor vertrek, en ik denk een beetje verwonderd bij mezelf: ik heb me ingeschreven voor de marathon… Natuurlijk, ik heb mijn lange duurlopen gedaan, gisteravond met zorg een voedingspakket voor onderweg samengesteld (en alsnog de bananen en de bidonnetjes voor onderweg vergeten) – maar de koortsachtige anticipatie die ik had voor Rotterdam, Athene en Málaga heb ik nu niet. We gaan gewoon een stukje lopen.

Supportersverslag: Puinduinrun 2025

Komen ze er al aan?

Boven op de berg zie ik ze al gaan: de paar honderd lopers die een paar minuten gelezen zijn gestart bij de Puinduinrun. De eersten zullen inmiddels ook alweer zijn afgedaald – misschien zelfs met de hupsjes die ze bij de clinic hebben geleerd. Om de berg heen (het heet hier niet voor niets de “Haagse Alpen” en over de eerste echte trap naar boven – de voorhoede zal de trap zelfs met een paar treden tegelijk hebben opgerend. Ja, daar zie ik de eerste figuurtjes al zo snel als ze kunnen de volgende trap weer afdalen. Nog een stukje over het gras en door de struiken en dan zijn ze bij mij.

“Lekker bezig!”
“Zet ‘m op!”
“Ziet er goed uit!”
“Hee, Misha, lekker tempo!”

Raceverslag: Poort naar het Heuvelland 2025

Het leek een goed idee: tijdens het eerste weekend van 2025 een goede hardloopstart maken door me in te schrijven voor de 24 km van van de Poort naar het Heuvelland, een trailrun in Zuid-Limburg – inderdaad, net ten noorden van het Heuvelland. Mijn oom Bart doet hem ieder jaar en probeert de andere hardlopers van de familie al jaren te overtuigen dat ze mee moeten doen. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, is dat het in januari nog best wel eens slecht weer kan zijn. En 5 januari 2025 levert in dat opzicht: regen, regen, en – wait for it – REGEN! Tel daar nog windkracht 5 en een koude nacht bij op, en je hebt een idee van hoeveel zin wij hadden in deze wedstrijd toen we aan de ontbijttafel zaten.

In de schaduw van de bergen

In januari was RTC op trailweekend geweest in Houffalize: dat smaakte blijkbaar naar meer. Vrijwel direct erna begon Brenda zieltjes te werven voor een evenement waar ze in 2016 al een keer aan had deelgenomen: het trailfestival in de Chartreuse. Je kon er geen combiticket kopen voor meerdere afstanden (zoals in Houffalize), maar omdat de wedstrijden bij het festival verdeeld waren over drie dagen, kon je er wel je eigen weekendchallenge van maken. En aangezien de Chartreuse, een bergmassief in het zuiden van Frankrijk, niet bepaald om de hoek ligt, is het zonde om slechts voor één afstand al die uren in de auto te zitten. Brenda, Marjolein, Shing, Steven en ik schreven ons dus in voor de verticale kilometer op vrijdag (3,7 km lopen, 1.000 meter hoogteverschil), de Festi’Trail op zaterdag (15 km lopen, 700 meter hoogteverschil) en de Sky Trail op zondag (27 km lopen, 2.300 meter hoogteverschil). Behalve Brenda hadden we allemaal geen idee waar we aan begonnen.

City-Pier-City 2024 – De weg naar boven

Het startvak. Het startnummer dat ik heb overgenomen geeft toegang tot startvak 1. Eigenlijk was ik van plan in startvak 3 te starten – mijn voornemen is om 2:10 te lopen (6 minuten per kilometer plus 4 minuten wandelpauze onderweg). Maar eenmaal op het Malieveld krijgt mijn ongeduld toch de overhand en ik besluit mijn startnummer ten volle uit te buiten. Wel achterin het vak natuurlijk. Frans komt nog even hoi zeggen – hij is van plan een PR te lopen (spoiler: dat lukt). Naast me staat een vrouw die enthousiast op mijn en haar startnummers wijst. Dezelfde naam: Sophie. Ik zeg maar niet dat dat niet mijn echte naam is.

Kilometer 1. Start je niet altijd te snel? Hoewel ik me probeer in te houden, loop ik zeker geen 6 minuten per km. Alsnog stuiven alle mensen die per ongeluk nog achter mij stonden mij voorbij. Startvak 1 is nou eenmaal een goed startvak. Ik zie Maarten Bach in het publiek staan en zwaai, me afvragend hoeveel bekenden ik nog ga tegenkomen vandaag.

Raceverslag: ÖTILLÖ World Series Engadin 2023

Silvaplana, Zwitserland.
450 deelnemers.
15 wedstrijdcategorieën.
36 nationaliteiten.
In mijn categorie (World Series, solo dames) zijn maar 7 vrouwen. Ze representeren in totaal 6 landen – alleen Zwitserland is dubbel; voor hun is het dan ook een thuiswedstrijd. De vrouwen met een rood (World Series) met geel (solo dames) hesje bekijk ik met extra belangstelling. Eén kijkt terug.

“Are you here for the first time?” Dat beaam ik.
Zo, jij durft!
De vrouw vertelt dat ze een paar jaar geleden al ingeschreven stond, maar kort voor de start bang werd en omboekte naar een kortere afstand. Bemoedigende woorden.

Raceverslag: Houttrail Delft 2023

Ik kijk naar mijn horloge. Het zwarte lijntje dat mijn pad aangeeft, loopt dat nog over het groene lijntje, dat aangeeft waar ik heen moet? Ja toch? Of niet? Ik draai me om en zie een man op mij afkomen met een volle baard en een blauw T-shirt. De man die al tijden achter mij loopt en die ik tijdens kilometer 2 een plons hoorde maken in een van de slootjes die we moesten oversteken. Ik schud mijn hoofd en gebaar naar rechts: dáár ergens ligt het pad dat we moeten hebben. Voel ik me schuldig dat ik een medeloper de verkeerde kant op heb geleid of ben ik opgelucht dat ik niet de enige ben die niet fatsoenlijk kan navigeren?

Raceverslag: Maratón Málaga 2022

Soms kom je toevallig iemand tegen die jouw passie deelt. Dat gebeurde mij afgelopen zomer tijdens een wandelgroepsreis in Noorwegen. Al voordat we door de douane waren (maar oké, dat duurt ook wel even tegenwoordig) hadden Justine en ik niet alleen de inhoud van onze rugzakken met elkaar vergeleken (hoe lichter hoe beter, we moesten alles zelf meedragen), maar ook onze PR’s op de marathon, onze trainingsschema’s, onze hardloopplannen en onze laatste trainingen. Onze reisgenoten zullen ons af en toe met enig onbegrip bekeken hebben, terwijl we door de stromende regen banjerden en het steeds maar weer over hetzelfde hadden, of schuilend in een berghut zaten te nerden op Strava.

Raceverslag: de halve marathon van Amsterdam 2022

“De halve marathon van Amsterdam? Die is niet zo leuk”, hoorde ik vaak om me heen. Bij de marathonafstand kon ik me daar iets bij voorstellen – dat hele eind langs de Amstel naar het zuiden en weer terug zou mij ook niet echt kunnen bekoren. Maar de halve? Amsterdam is toch een prima stad, groot genoeg om een rondje doorheen te lopen?

Ik heb het gedaan. Ik doe het nooit meer.

Raceverslag: Ironlakes 2022 (halve triathlon)

Wedstrijddag. Het eerste wat ik doe, is naar mijn mobiel grijpen en de weerapp checken. Helaas: de voorspelling ziet er nu nog erger uit dan gisteren. Waren er gisteren nog een paar droge momenten te zien, nu staat de hele dag vol regenwolkjes. Het is niet anders.

Kip zonder kop

Als ik één woord moet gebruiken om de uren voor de wedstrijd te omschrijven, dan is dat: chaos. Even rustig zitten voor mijn koffie en havermout lukt niet: ik móét ondertussen mijn flessen sportdrank klaarmaken, de wedstrijdkleding verdelen over plastic tassen (voor ieder onderdeel een) en de tattoo met mijn startnummer opplakken.