Tijdens een van mijn eerste hardloopwedstrijden stond ik met mijn startnummer in de hand. Dat had ik net opgehaald bij de organisatie. Maar hoe moest dat ding op mijn shirt? Blijkbaar had iedereen eraan gedacht om van thuis veiligheidsspeldjes mee te nemen, behalve ik – en de vriend met wie ik de wedstrijd liep. In allerijl moesten wij op zoek naar een winkel die op zondag open was en die veiligheidsspelden verkocht. Dat lukte net op tijd, maar relaxed aan de start staan was er niet meer bij.
Tag: materiaal
Een nieuwe uitdaging: triatlon
Zomer 2014. Eén van mijn medezwemmers vraagt aan de trainer of hij een baan wil vrijmaken zodat zij een 1500 meter kan zwemmen. Niet omdat haar dat nou zo bijzonder leuk lijkt, maar omdat ze die moet zwemmen in de triatlon die ze aan het voorbereiden is. De olympische afstand: 1500 m zwemmen, 40 km fietsen, 10 km hardlopen. Ze vraagt mij of ik het leuk vind om met haar mee te zwemmen. Ik zeg niet snel nee tegen een uitdaging, dus even later lig ik in het zwembad baantjes te tellen.
24 minuten later zijn we klaar. Ik weet niet helemaal zeker of ik 1500 meter heb gezwommen – meestal raak ik na 200 of 300 meter al de tel kwijt, maar het zal daar in de buurt zitten.
Kamperen in de kou: do’s & don’ts
Ik wilde altijd nog eens uitvinden of ik in Nederland het hele jaar door kon kamperen. Met de scouts ben ik op weekends geweest in november en maart en dat ging – met uitzondering van de eerste keer – best. Maar zou mijn hangmat het ook trekken in januari?
Tijd om het te proberen.
Nare blaren
Met alle gebeurtenissen afgelopen zomer – een berg beklimmen, scoutingkamp, een reis begeleiden – en daarbij een blessure, is een beetje de klad gekomen in het hardlopen. Af en toe een rondje van 5k, waarbij na 4,5 km de kramp in mijn kuit schoot – meer zat er niet in. Op de Kilimanjaro liep ik op mysterieuze wijze de pijn uit mijn rechterkuit, en sinds ik thuis ben, ben ik voorzichtig aan weer aan het opbouwen, zorgvuldig rekkend en strekkend voor en na de training.
Ik ben er klaar voor!
Althans, ik denk dat ik er klaar voor ben. In ieder geval is er geen weg meer terug: gisteren vloog ik van Amsterdam naar Kilimanjaro Airport, maakte ik kennis met mijn groepsgenoten (vier vrouwen) en reden we naar onze lodge in Usa River, op ongeveer anderhalf uur rijden van de Kilimanjaro. Vanochtend maakten we kennis met onze hoofdgids. Hij gaf ons een korte briefing en liep zelfs met ieder van ons door of onze uitrusting adequaat was.
De uitrusting bij elkaar krijgen was nog een uitdaging. Ik maakte gebruik van mijn lessen uit de Himalaya in 2015: wat ik toen dagelijks gebruikte, wat ik voor niets de berg op sleepte, en wat ik wel nodig had, maar niet bij me had.