De laatste adem

Een vrouw gaat buiten de kwallennetten zwemmen in een Australische zee. Een man kajakt in zijn eentje een wildwaterrivier af, die nog nooit eerder door iemand is bedwongen. Prins Friso skiet off-piste in een lawinegebied. Een man probeert een selfie te maken met een grizzlybeer.

Als je het internet afstruint, kom je genoeg voorbeelden tegen van mensen die risico’s nemen, tijdens verre reizen of met extreme sporten, en het niet kunnen navertellen. Ze overschrijden de grenzen van hun eigen lichaam. En dat kan op nogal wat manieren. Gevaarlijke dieren (of dat nou kwallen zijn of beren), onderkoeling, verdrinking, hoogteziekte, lawines, warmtestuwing, een val van grote hoogte, caissonziekte, malaria, uitdroging… houd daar maar eens allemaal rekening mee als je op reis gaat en op zoek bent naar stoere avonturen om thuis aan je vrienden te kunnen vertellen.

Before they pass away – de verhalen achter de foto’s

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik van reizen houd. En van lezen. En dat ik dus helemaal gelukkig word van boeken over reizen. Liefst over reizen naar verre, extreme, onherbergzame gebieden.

Mijn (inmiddels oud-)collega’s kenden mij goed genoeg. Bij mijn afscheid gaven ze mij het boek Before they pass away – de verhalen achter de foto’s van Hannelore Vandenbussche. Al op het eerste gezicht was ik weg van het boek. Een mooie, gebonden editie, met twee leeslinten in de kleuren van de omslag, een voorwoord door Floortje Dessing, een wereldkaartje in de kaft met alle plaatsen die bezocht zijn, en per locatie een overzichtspagina met een kaart en de reisdetails. En dan de locaties: Namibië, Mongolië, Siberië… plekken die heel hoog op mijn verlanglijstje staan. Ik kon niet wachten tot ik thuis was en in alle rust het boek kon verslinden. Tegelijkertijd wilde ik er zuinig op zijn, er zo lang mogelijk van genieten – een gevoel dat ik altijd heb bij een mooi boek. Ruim een week lang heb ik dus steeds stukjes van het boek gelezen.

Op groepsreis: geweldig of toch liever niet?

Een beetje spannend is het wel – iedere keer weer. Met je backpack sta je bij de brabantse-vlag-kubus op Schiphol te wachten. Op wie? Dat is je nog niet helemaal duidelijk. Je hebt wel een lijstje met namen gekregen, maar hoe al die mensen eruitzien is op dit moment nog gissen. Maar daar ga je snel genoeg achter komen: over een half uur zijn dit namelijk je reisgenoten!

Als je geen partner hebt, al je vrienden al andere plannen hebben en je niet alleen op reis wilt gaan, dan kun je altijd nog een groepsreis overwegen. Je hebt ze in alle soorten en maten: kampeerreizen, reizen die bedoeld zijn voor singles, trektochten in groepen… er is voor ieder wat wils.

8 soorten couchsurfers

Wat hebben mensen toch in Nederland te zoeken? Ooit, toen ik een jaar of 10 jonger was dan nu, kon ik me niet voorstellen waarom buitenlanders zich aangetrokken voelden tot Nederland. Een klein, plat, dichtbevolkt, kneuterig, nat landje – als je je zuurverdiende geld aan een reis wilt besteden, dan zijn er toch altijd plaatsen waar je beter naar toe kunt gaan? Waar wél wat te beleven is?

De rest van de wereld denkt daar kennelijk anders over – en ik zelf inmiddels ook. Couchsurfers uit alle hoeken van de wereld kloppen bij mij aan. Wat komen al die mensen in Nederland doen?

Hometown Wanderer – Louis Couperus

De afgelopen maand heb ik een aantal keer dezelfde man diep in de ogen gekeken. Die man wist alleen niet dat ik dat deed. Wie die man was? Louis Couperus. Zijn standbeeld staat aan de Lange Voorhout, in het centrum van Den Haag, vlak bij het gebouw waar ik de afgelopen maand vier sollicitatiegesprekken had. Steevast was ik daar te vroeg en liep ik nog een extra rondje. Steevast eindigde dat rondje bij het standbeeld van deze schrijver.

5 voordelen van couchsurfers

Hè hè, ik heb het huis weer voor mezelf. In de afgelopen week heb ik flink ingeleverd op mijn privacy: na meer dan een jaar bijna niets gehoord te hebben, stromen nu de aanvragen van couchsurfers weer binnen. Het gevolg: drie surfers in de afgelopen week. Eerst een meisje uit Frankrijk dat toelatingsexamen deed voor de kunstacademie, daarna een stel uit Australië dat een wereldreis maakte en dat een extra lange stop had in Nederland, omdat zijn familie daarvandaan kwam.

Een week lang mensen die de woonkamer in beslag nemen, die alle spullen in de keuken op de verkeerde plek terugleggen, die onder mijn douche staan en die gebruik maken van mijn wifi. Klinkt als een slechte deal.

Grommen tegen de collectebus

Ding-dong! “Goedenavond mevrouw, heeft u misschien een bijdrage voor Jantje Beton?”

Een paar avonden collecteren met de scouts levert aardige psychologische inzichten op. Deze deel ik natuurlijk graag. Daarom hierbij een reis langs alle antwoorden die je als collectant kunt ontvangen – ruwweg gesorteerd van leukst naar stomst.

De Stijkelgroep

Bron: Elsemargriet (Pixabay)

4 juni 1943. Berlijn-Tegel. Voor tweeëndertig mannen, van verschillende leeftijden en uit allerlei uithoeken van Nederland, is dit de laatste dag onder de levenden. Zij worden een voor een, met vijf minuten tussenpauze, gefusilleerd.

Een van hen is Pieter de Koning. Geboren op 10 januari 1919, 24 jaar oud. Student Indisch Recht.

Over reizen en de toerist uithangen

Gebedsmolens Kathmandu Nepal

Ik vind het geweldig om andere mensen te horen vertellen over hun vakanties. Dus als ik iemand tegenkom die in Cuba is geweest, bijvoorbeeld, zit ik vol vragen. Wat heb je gedaan? Hoe waren de mensen? Wat is het interessantste wat je daar hebt meegemaakt?

Ik denk aan oude Amerikaanse auto’s. Ik denk aan sigaren. Ik denk aan Che Guevara – hoewel die oorspronkelijk uit Argentinië kwam. Ik denk aan Buena Vista Social Club.