De laatste adem

Een vrouw gaat buiten de kwallennetten zwemmen in een Australische zee. Een man kajakt in zijn eentje een wildwaterrivier af, die nog nooit eerder door iemand is bedwongen. Prins Friso skiet off-piste in een lawinegebied. Een man probeert een selfie te maken met een grizzlybeer.

Als je het internet afstruint, kom je genoeg voorbeelden tegen van mensen die risico’s nemen, tijdens verre reizen of met extreme sporten, en het niet kunnen navertellen. Ze overschrijden de grenzen van hun eigen lichaam. En dat kan op nogal wat manieren. Gevaarlijke dieren (of dat nou kwallen zijn of beren), onderkoeling, verdrinking, hoogteziekte, lawines, warmtestuwing, een val van grote hoogte, caissonziekte, malaria, uitdroging… houd daar maar eens allemaal rekening mee als je op reis gaat en op zoek bent naar stoere avonturen om thuis aan je vrienden te kunnen vertellen.

Before they pass away – de verhalen achter de foto’s

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik van reizen houd. En van lezen. En dat ik dus helemaal gelukkig word van boeken over reizen. Liefst over reizen naar verre, extreme, onherbergzame gebieden.

Mijn (inmiddels oud-)collega’s kenden mij goed genoeg. Bij mijn afscheid gaven ze mij het boek Before they pass away – de verhalen achter de foto’s van Hannelore Vandenbussche. Al op het eerste gezicht was ik weg van het boek. Een mooie, gebonden editie, met twee leeslinten in de kleuren van de omslag, een voorwoord door Floortje Dessing, een wereldkaartje in de kaft met alle plaatsen die bezocht zijn, en per locatie een overzichtspagina met een kaart en de reisdetails. En dan de locaties: Namibië, Mongolië, Siberië… plekken die heel hoog op mijn verlanglijstje staan. Ik kon niet wachten tot ik thuis was en in alle rust het boek kon verslinden. Tegelijkertijd wilde ik er zuinig op zijn, er zo lang mogelijk van genieten – een gevoel dat ik altijd heb bij een mooi boek. Ruim een week lang heb ik dus steeds stukjes van het boek gelezen.

Race – een mooie wedstrijd of een rassenstrijd?

Voor het publiek is de wedstrijd nooit spannend geweest. Al vanaf het startschot lag de man met de donkere huid voor op de rest, een voorsprong die hij in de 10 seconden erna alleen maar zou vergroten. En toen was het al afgelopen, de 100 meter sprint van Jesse Owens op de Olympische Spelen in 1936. Voor de ogen van de man die alle mensen zonder blond haar en blauwe ogen minderwaardig achtte, won hij de gouden medaille op dit onderdeel. Er zouden er tijdens deze Spelen nog drie volgen.

L’Ascension – uit liefde naar de top van de wereld

Heeft iemand wel eens tegen jou gezegd: “Voor jou beklim ik de Mount Everest”? En dat daarna ook gedaan?

Nee. Tegen mij ook niet.

In de film L’Ascension van Ludovic Bernard is dat wel wat hoofdpersoon Samy aan zijn jeugdliefde Nadia belooft. Met een veel te grote rugzak vertrekt hij naar Nepal om deze belofte waar te maken.

Niet de race, maar de reis

De donkere, koude wintermaanden komen er weer aan en ik ben net jarig geweest. Dat betekent dat er weer een hoop boeken zijn die gelezen moeten worden. Een van de verjaardagscadeautjes waarvan ik niet kon wachten om erin te beginnen, was het boek Niet de race maar de reis van Jolanda Linschooten, een Nederlandse ultraloopster. Zij beschrijft in haar boek een hardlooptocht van Land’s End naar John O’Groats, dwars door Engeland, Wales en Schotland. Een tocht van bijna 2.000 km, waar ze 48 dagen over deed.

The Barkley Marathons – barking mad!

In iedere sport vind je extremen. Op het gebied van hardlopen vond ik ooit een marathon heel extreem. Toen hoorde ik over de Mount Everest Marathon – ook 42,2 km, maar dan in de bergen (netto naar beneden, dat wel) – en dacht ik dat alleen gekken dááraan zouden beginnen. Of ultramarathons, voor mensen die 42 km niet genoeg vinden en 50, 80, 100 km gaan rennen.

0,03 seconde

Ranomi Kromowidjojo, Sebastiaan Verschuren, Femke Heemskerk, Ferry Weertman en Sharon van Rouwendaal. Vijf zwemmers die het moesten maken op de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro. Wat daar gebeurde is bekend. In het zwembad stonden er geen Nederlanders op het podium, ondanks alle hoge verwachtingen. De medailles vielen op een plek die minder in de aandacht stond: in de baai van Copacabana. Daar haalden zowel Sharon als Ferry goud binnen op de 10 kilometer open water.

Beaufort – De Berg

Blijkbaar vindt Beau van Erven Dorens zijn leventje, met een vrouw en vier kinderen, te gemakkelijk. Of hij heeft een stiekeme doodswens. In ieder geval vindt hij het tijd om eens flink uit zijn comfortzone te treden. In het tv-programma Beaufort gaat hij zes extreme uitdagingen aan: zwemmend Het Kanaal oversteken, de Noordzee overzeilen, in zijn eentje 100 kilometer wandelen door de Wadi Rum… Dit om te laten zien dat ook een gewone man dit soort dingen kan doen, als hij maar de wil en het doorzettingsvermogen heeft.

In een van de afleveringen beklimt Beau de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid-Amerika. Als bergliefhebber (die diep van binnen wel een 7-summitsdroom heeft) moest ik die aflevering natuurlijk zien.