Rennen, fietsen en leven in eigen stad (en daarbuiten)
Mount Rinjani. Als je nog op zoek bent naar een mooie berg om te beklimmen, doe deze niet! Er zijn veel leukere bergen op de wereld. Maar mocht je er toch aan willen beginnen (bijvoorbeeld omdat de uitzichten toch echt heel mooi zijn of omdat je een paar dagen aan de luidruchtige en langdurige gebedsoproepen van de moskeeën van Lombok – ANDERHALF UUR voor het ochtendgebed! – wilt ontsnappen): dan is dit wat je kunt verwachten.
In januari was RTC op trailweekend geweest in Houffalize: dat smaakte blijkbaar naar meer. Vrijwel direct erna begon Brenda zieltjes te werven voor een evenement waar ze in 2016 al een keer aan had deelgenomen: het trailfestival in de Chartreuse. Je kon er geen combiticket kopen voor meerdere afstanden (zoals in Houffalize), maar omdat de wedstrijden bij het festival verdeeld waren over drie dagen, kon je er wel je eigen weekendchallenge van maken. En aangezien de Chartreuse, een bergmassief in het zuiden van Frankrijk, niet bepaald om de hoek ligt, is het zonde om slechts voor één afstand al die uren in de auto te zitten. Brenda, Marjolein, Shing, Steven en ik schreven ons dus in voor de verticale kilometer op vrijdag (3,7 km lopen, 1.000 meter hoogteverschil), de Festi’Trail op zaterdag (15 km lopen, 700 meter hoogteverschil) en de Sky Trail op zondag (27 km lopen, 2.300 meter hoogteverschil). Behalve Brenda hadden we allemaal geen idee waar we aan begonnen.
Schreef ik gisteren al over de mooie uitzichten? Volgens mij niet. In Sines was er ook niet veel om over naar huis te schrijven, maar vanaf het moment dat ik na São Torpes de kliffen op stiefelde, werd ik beloond met prachtige vergezichten naar het zuiden. Spectaculaire kliffen boven de zee. De komende wandeldagen strekten zich voor mij uit. Niet te veel achterom kijken, want het enorme industrieterrein waar ik begonnen ben heeft even tijd nodig om uit zicht te verdwijnen.
Het moet stil zijn in het hostel, tot 8 of 9 uur geloof ik. Maar in mijn slaapzaal is het geenszins stil. Daar ben ik mede debet aan. Mijn wekker begint te tingelen om kwart over 6, en waar ik ook tast met mijn hand – ik kan mijn telefoon niet vinden. Bam. Telefoon op de grond achter het bed. Maar hij is wel stil. Ondertussen bidt de Algerijnse natuurkundige uit het bed naast mij onverstoorbaar door. In de keuken werkt iemand op haar laptop. Een vrouw klaagt in luid Portugees over pratende mensen en iemand antwoordt fluisterend. Voor zover ik hoor, zijn zij de enigen die praten.
De bus vertrekt stipt om half acht. Tweeëneenhalf uur naar Sines, eerst de stad Lissabon door en over de snelweg, en op een gegeven moment over kleinere wegen. De dag begon mistig, maar de mist trekt op en het lijkt weer een stralend mooie dag te worden. De landschappen die aan mij voorbijtrekken beloven wat voor de komende twee weken.
Silvaplana, Zwitserland.
450 deelnemers.
15 wedstrijdcategorieën.
36 nationaliteiten.
In mijn categorie (World Series, solo dames) zijn maar 7 vrouwen. Ze representeren in totaal 6 landen – alleen Zwitserland is dubbel; voor hun is het dan ook een thuiswedstrijd. De vrouwen met een rood (World Series) met geel (solo dames) hesje bekijk ik met extra belangstelling. Eén kijkt terug.
“Are you here for the first time?” Dat beaam ik.
Zo, jij durft!
De vrouw vertelt dat ze een paar jaar geleden al ingeschreven stond, maar kort voor de start bang werd en omboekte naar een kortere afstand. Bemoedigende woorden.
Soms kom je toevallig iemand tegen die jouw passie deelt. Dat gebeurde mij afgelopen zomer tijdens een wandelgroepsreis in Noorwegen. Al voordat we door de douane waren (maar oké, dat duurt ook wel even tegenwoordig) hadden Justine en ik niet alleen de inhoud van onze rugzakken met elkaar vergeleken (hoe lichter hoe beter, we moesten alles zelf meedragen), maar ook onze PR’s op de marathon, onze trainingsschema’s, onze hardloopplannen en onze laatste trainingen. Onze reisgenoten zullen ons af en toe met enig onbegrip bekeken hebben, terwijl we door de stromende regen banjerden en het steeds maar weer over hetzelfde hadden, of schuilend in een berghut zaten te nerden op Strava.
Donderdag 30 mei, kwart voor drie ‘s ochtends. Als een kind naar zijn verjaardag, zo keek ik uit naar deze dag. Al maanden verheugde ik me erop, al dagen praatte ik nergens anders over. De regelmatige mailtjes van de reisorganisatie en de whatsappgroep met de andere hardlopers maakten de voorpret alleen nog maar leuker.
Vier dagen naar Spitsbergen. Waar anderen hun Hemelvaartsweekend op de camping in Luxemburg doorbrengen, in een huisje in Duitsland of gewoon thuis, ga ik een halve marathon lopen aan het einde van de wereld. Bijna dan. 78° noorderbreedte, ongeveer 1300 km van de Noordpool. Zo ver noordelijk ben ik nog nooit geweest.
De tijd lijkt voorbij te kruipen wat dit betreft. Nog 4,5 maand tot de halve marathon op Spitsbergen. Enerzijds kan ik niet wachten, anderzijds weet ik dat ik nog wel een paar maanden nodig heb om de vereiste afstand te kunnen lopen. En voorpret is ook leuk. Bijvoorbeeld omdat ik nog moet bedenken wat ik op de andere dagen ga doen.
Ik maak het mezelf gemakkelijk en beperk mijn keuzes tot de excursies die bij de reis bijgeboekt kunnen worden. Die staan sinds een paar weken op de site en er is keuze genoeg. Een huskytocht maken over de gletsjer? Een hike of misschien een flinke fietstocht? Een duik in de Noordelijke IJszee? Of misschien toch maar de boot in, op zoek naar walvissen, vogels of dat ene uitgestorven Sovjetdorpje in het noorden?
Laat ik beginnen met een reis die ik al in het verschiet heb liggen: een lang weekend naar de archipel meer dan 500 km ten noorden van Noorwegen. Spitsbergen.
Spitsbergen staat al heel lang op mijn lijstje. Toen ik in 2009 naar Noorwegen ging, werd er in de groep over gepraat, en was met name de onbereikbaarheid ervan fascinerend. In het jaar erna zag ik Floortje Dessing ernaartoe gaan voor 3 op Reis. De bestemming kwam al snel in dezelfde categorie te staan als Antarctica en Groenland: waanzinnig, maar niet te betalen.
In de zomer gaat de zon er niet onder. Een wapen bij je dragen is geen overbodige luxe, want buiten de hoofdstad Longyearbyen kun je ijsberen tegen het lijf lopen. Zelfs tijdens de warmste maanden van het jaar wordt het er niet warmer dan een graad of 5. Er wonen ongeveer 2.500 mensen – want zeg nou eerlijk: wat heeft iemand op een afgelegen eilandengroep op pakweg 75 graden noorderbreedte te zoeken?
En ieder jaar wordt er een marathon georganiseerd.