Rennen, fietsen en leven in eigen stad (en daarbuiten)
Mount Rinjani. Als je nog op zoek bent naar een mooie berg om te beklimmen, doe deze niet! Er zijn veel leukere bergen op de wereld. Maar mocht je er toch aan willen beginnen (bijvoorbeeld omdat de uitzichten toch echt heel mooi zijn of omdat je een paar dagen aan de luidruchtige en langdurige gebedsoproepen van de moskeeën van Lombok – ANDERHALF UUR voor het ochtendgebed! – wilt ontsnappen): dan is dit wat je kunt verwachten.
In januari was RTC op trailweekend geweest in Houffalize: dat smaakte blijkbaar naar meer. Vrijwel direct erna begon Brenda zieltjes te werven voor een evenement waar ze in 2016 al een keer aan had deelgenomen: het trailfestival in de Chartreuse. Je kon er geen combiticket kopen voor meerdere afstanden (zoals in Houffalize), maar omdat de wedstrijden bij het festival verdeeld waren over drie dagen, kon je er wel je eigen weekendchallenge van maken. En aangezien de Chartreuse, een bergmassief in het zuiden van Frankrijk, niet bepaald om de hoek ligt, is het zonde om slechts voor één afstand al die uren in de auto te zitten. Brenda, Marjolein, Shing, Steven en ik schreven ons dus in voor de verticale kilometer op vrijdag (3,7 km lopen, 1.000 meter hoogteverschil), de Festi’Trail op zaterdag (15 km lopen, 700 meter hoogteverschil) en de Sky Trail op zondag (27 km lopen, 2.300 meter hoogteverschil). Behalve Brenda hadden we allemaal geen idee waar we aan begonnen.
Schreef ik gisteren al over de mooie uitzichten? Volgens mij niet. In Sines was er ook niet veel om over naar huis te schrijven, maar vanaf het moment dat ik na São Torpes de kliffen op stiefelde, werd ik beloond met prachtige vergezichten naar het zuiden. Spectaculaire kliffen boven de zee. De komende wandeldagen strekten zich voor mij uit. Niet te veel achterom kijken, want het enorme industrieterrein waar ik begonnen ben heeft even tijd nodig om uit zicht te verdwijnen.
Het moet stil zijn in het hostel, tot 8 of 9 uur geloof ik. Maar in mijn slaapzaal is het geenszins stil. Daar ben ik mede debet aan. Mijn wekker begint te tingelen om kwart over 6, en waar ik ook tast met mijn hand – ik kan mijn telefoon niet vinden. Bam. Telefoon op de grond achter het bed. Maar hij is wel stil. Ondertussen bidt de Algerijnse natuurkundige uit het bed naast mij onverstoorbaar door. In de keuken werkt iemand op haar laptop. Een vrouw klaagt in luid Portugees over pratende mensen en iemand antwoordt fluisterend. Voor zover ik hoor, zijn zij de enigen die praten.
De bus vertrekt stipt om half acht. Tweeëneenhalf uur naar Sines, eerst de stad Lissabon door en over de snelweg, en op een gegeven moment over kleinere wegen. De dag begon mistig, maar de mist trekt op en het lijkt weer een stralend mooie dag te worden. De landschappen die aan mij voorbijtrekken beloven wat voor de komende twee weken.
In het voorjaar van 2022 raakte ik verslingerd aan de Tough Girl Podcast. Ik luisterde naar het verhaal van Nicola Hardy, die het Britse openbaar vervoer gebruikte om bij alle Wainwrights in het Lake District te komen (en die vervolgens uiteraard te beklimmen). Ik bedacht dat ik prima hetzelfde kon doen met de Nederlandse Lange-Afstand-Wandelpaden, dus ik stapte in de bus naar het startpunt van eerste etappe van het Grote Rivierenpad, van Hoek van Holland naar Maasland. Eerlijk gezegd viel het nogal tegen. Het begin, van Hoek van Holland tot voorbij het Staelduinse Bos, was nog wel leuk, maar het stuk langs de Nieuwe Waterweg – kilometers lang met water rechts en windmolens links – was eindeloos. Ik ging trainen voor Ironlakes, de marathon van Málaga, Engadin, en het wandelplan raakte in de vergetelheid.
Foto: Ron Theunissen
Wat heeft een trol te zoeken tussen twee rotswanden op honderden meters hoogte?
Weinig mensen weten het antwoord op deze vraag. Feit blijft wel dat het er is: een vreemde steen die tussen twee rotswanden zit geklemd op bijna een kilometer boven een fjord. Je kunt erop staan en dat levert adembenemende plaatjes op. Niet alleen is de omgeving prachtig, maar daarnaast is de grote vraag voor iemand die zo’n foto alleen maar ziet: hoe flikt-ie dat? Je kunt op de meeste foto’s niet zien dat er een betrekkelijk eenvoudig opstapje is naar de steen.
Het kan met recht een van de meest toeristische plekken van Noorwegen genoemd worden. Een rotsformatie in de vorm van een plateau van 25 x 25 meter, te bereiken via een twee uur durende hike (enkele reis). De Preikestolen – in het Nederlands: de preekstoel.
Ik was er eerder geweest en kon mij nog de massa’s mensen van de terugweg herinneren. Een winkelstraat op koopzondag noemden we het. Met als enig verschil dat een winkelstraat meestal niet zo hobbelig en rotsig is. En misschien waren op het wandelpad toch nog iets minder mensen. Maar het waren er in ieder geval genoeg om irritant te zijn.
Vandaag kwam het langverwachte mailtje binnen: “Hoera, je reis gaat gegarandeerd!” Vanaf nu is het dus zeker: voor kampeerreisorganisatie noSun ga ik een reis begeleiden in Noorwegen!
Noorwegen was altijd een droombestemming: ruige natuur, niet te warm, lange dagen (in de zomer althans). Dus toen ik vond dat ik genoeg geld had om zelf een echte vakantie te boeken, was dat het eerste land waar ik naartoe ging. Dat was in 2009: mijn eerste ervaring met Scandinavië én met groepsreizen. En ik vond het fantastisch.
Blijkbaar vindt Beau van Erven Dorens zijn leventje, met een vrouw en vier kinderen, te gemakkelijk. Of hij heeft een stiekeme doodswens. In ieder geval vindt hij het tijd om eens flink uit zijn comfortzone te treden. In het tv-programma Beaufort gaat hij zes extreme uitdagingen aan: zwemmend Het Kanaal oversteken, de Noordzee overzeilen, in zijn eentje 100 kilometer wandelen door de Wadi Rum… Dit om te laten zien dat ook een gewone man dit soort dingen kan doen, als hij maar de wil en het doorzettingsvermogen heeft.
In een van de afleveringen beklimt Beau de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid-Amerika. Als bergliefhebber (die diep van binnen wel een 7-summitsdroom heeft) moest ik die aflevering natuurlijk zien.
De hoogste berg van Afrika. Met een hoogte van 5895 meter is de Kilimanjaro een uitdaging voor alle enthousiaste wandelaars, zeker omdat deze berg geen ervaring met specifieke klimtechnieken vereist. Hij stond dus al een tijdje op mijn verlanglijstje om een keer te beklimmen. Ik nam het mij al voor, vóórdat ik naar Nepal vertrok voor een trektocht naar het basiskamp van Mount Everest: als ik dit leuk vind, dan wordt de Kilimanjaro mijn volgende project.